| |
πως θα μπορούσα να σε κράξω αλλιώς
εξόν αγάπη
αιώνια, ποίηση του εντός
που όλες τις νύχτες ηδονικά με σεργιανάς
μες σε σπηλιές υποθαλάσσιες με δελφίνια
που παίζουν κι ερωτοτροπούν
ή σε περιστεριώνες ψηλούς με θέα
τους αυγινούς ορίζοντες των πόθων μου
εκεί που ο έρωτας ανθεί
ντυμένος πούπουλα άσπρα
πως θα μπορούσα να σε κράξω αλλιώς,
εξόν μητέρα
αιώνια, ποίηση του εντός
που ανατρέφεις, σαν άλλη τρυφερή τροφός,
μέσα βαθιά μου τα πιο απτόητα όνειρα
και τα μαθαίνεις, πως στο κενό να περπατούν
πώς να παραμερίζουν κάθε εφήμερο
πώς να μην ντρέπονται που γεννηθήκαν όνειρα
ακόμη κι αν δεν ανδρωθούν ποτέ
κι αν δεν βαδίσουν της ευοδώσεως την οδό….
πως θα μπορούσα να σε κράξω αλλιώς
εξόν ημέρα
αιώνια ποίηση του εντός
που με το φως σου τους φόβους όλους μου τους καις
αιφνιδιάζοντας τους ίσκιους και τα μάτια μου
κι όπως εξαίφνης εξαφανίζεις τη φθορά
του χρόνου που σαν σκόνη αλώνει τα μαλλιά μου
και σκάβει μου βαθιά, βαθιά το μέτωπο,
πως θα μπορούσα να σε κράξω αλλιώς
εξόν νεότη
αιώνια ποίηση του εντός…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
