| |
Ποθουσες να κανεις ονειρα
μα ηταν ο ουρανος ψηλα
ζητησες να ζεις αιωνια
μα τ' αθανατο νερο ειχε πιωθει.
Εκλεινες τα ματια και γελουσες
γυρνουσες σε παλατια χρυσα
να πεταξεις μακρια ζητουσες
μα σου 'λειπαν τα φτερα.
Μα κανεις δε σου 'πε ματια μου
πως ο ουρανος τη νυχτα μαυριζει
πως τ' αθανατο νερο εζησε μια στιγμη
στο νου καποιου που 'πε ενα παραμυθι
Δε σου 'πανε ματια μου
πως τα παλατια χτιστηκαν με αμμο
κι αν θες στη ψυχη σου φτερα
του ερωτα να γινεις θυμα.
Ποθουσα να δω το φως
μα ο ουρανος ηταν σκοτεινος
ζητουσα να ζω αιωνια
σε ενα κοσμο σα παραμυθι.
Εκλεινα τα ματια και φοβομουνα
γυρνουσα σε παλατια αρχαιων θρυλων
να μ' αγαπησεις ζητησα
μα δεν ηξερα του ερωτα την αληθεια.
Μα κανεις δε μου 'πε ματια μου
πως ο ουρανος γινεται γαλαζιος
πως η αθανασια ειναι μεσα μας
αφου η ζωη ειν' παραμυθι.
Δε μου 'παν ματια μου
των παλατιων τα αιωνια μυστικα
και πως η αληθεια κρυβεται
σ' οτι οριζουν δυο κορμια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
