| |
| | Το κόκκινο φανάρι |  | | | Στην Ευγενία που θα την αγαπάω για πάντα.........!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | |
5 λεπτά πριν κλείσω τα μάτια είδα ένα φως,
πριν πέσω με τρώγανε τα γιατί και τα πως.
Κομμάτια το σόμα μου και η ψυχή μου βαριά,
τις μηχανής μου κάποιος έκοψε τα φτερά.
11 παρά τέταρτο τριγύρω κάποιοι φωνάζουν,
το ασθενοφόρο αργεί και οι φωνές με τρομάζουν.
12 ακριβός στο νοσοκομείο έχουμε φτάσει,
στις 2 το πρωί μια ζωή έχουνε χάσει.
Θυμάμαι έτρεχα πολύ σε άλλη διάσταση για να φτάσω,
μα ούτε στιγμή δεν σκεφτικά πόσα πάω να χάσω.
Και όταν το κόκκινο φανάρι έκοψε την αναπνοή μου,
τότε κατάλαβα καλά πως έχασα την ζωή μου.
Μα τώρα σε αυτές τις τελευταίες μου στιγμές.
μου θύμισαν τα πράγματα που μου έλεγες εχτές.
Και οι δείκτες έδειχναν 12 μισή όταν έπεσα σε κώμα,
τίποτα δεν απέμενε σε αυτό το άψυχο σόμα.
Η ώρα κυλούσε γρήγορα σαν το αίμα στην καρδιά μου,
ήξερα πως τελείωναν όλα τα όνειρα μου.
Όσα ποτέ δε βρήκα τον χρόνο να σκεφτώ
μου έρχονται όλα γρήγορα μα τώρα θα χαθώ.
1 η ώρα και το αίμα μέσ' της φλέβες μου στερεύει,
στην πολιτεία τον νεκρών κάνεις δεν βασιλεύει.
2 η ώρα και η καρδιά μου έχασα τον χτύπο της,
τώρα ποια δεν θα ξανά περπατήσω πότε στον κήπο της.
5 λεπτά πριν κλείσω τα μάτια είδα ένα φως,
πριν πέσω με τρώγανε τα γιατί και τα πως.
Ο καθένας ας βάλει το δικό του τέλος....................
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Memento Mori | | | |
|
MARGARITA
25-03-2008 @ 02:04 | Τίποτα δεν χάνεται όταν αγαπάμε...ανατρίχιασα Μιχαήλ Άγγελε...τόσο ζωντανό και για τους δικούς μου λόγους...
κάτι δικό μου....
«Πνίγομαι» ούρλιαζα και οι γνωστικοί
δίνανε παυσίπονα για να ΄μαι σε καταστολή.
Και ρώταγαν «τον αγαπούσες πολύ;»
Όχι, αποκρινόμουνα ξεψυχισμένα.
«Έχεις ενοχές; Φταις;» όχι, το είπα χθες
και σήμερα και αύριο και προχθές.
«Τότε γιατί κλαις;» Γιατί πονώ, δεν αντέχω
να είμαι θεός. Ούτε υιός
.
Και κούναγαν το κεφάλι οι γνωστικοί
και μ΄ έριχναν σε καταστολή.
Κανείς δεν είδε στο χέρι μου, τι έγραφε το χαρτί.
«για σένα, να μην με ξεχάσεις ποτέ, για να νοιώσεις
τι θα πει πόνος.» Με χρέωνε ένα φόνο.
άδικα. Ήμουνα μονάχα δεκαεννιά.
Ένα «όχι» μου είχε σκοτώσει μια ζωή και ας είχα
πει «θα είμαι πλάι σου μέχρι να βαρεθείς».
Για χρόνια έπαιρνα τη μηχανή, έκανα την ίδια
διαδρομή και φώναζα μόνο «γιατί;;;».
Ακόμα έχω το χαρτί της άδικης καταδίκης.
Αθάνατη καταραμένη φρίκη. Στη ψυχή παρακαταθήκη.
| | Maria Olsen
25-03-2008 @ 05:52 | Polu wraio kai to minuma kai i apodosi. Polu kali i skepsi sou na to grapseis se 1o proswpo san na sunevei se sena, giati etsi to zei perissotero o anagnwstis ::smile.::
Pantws elpizw na min sunevei se sena... | | Ayane_14
25-03-2008 @ 08:01 | Ωραιο micky!..Πολυ μ'αρεσε!
::wink.:: ::yes.:: | | χρηστος καραμανος
02-11-2009 @ 09:25 | Η ώρα κυλούσε γρήγορα σαν το αίμα στην καρδιά μου,
ήξερα πως τελείωναν όλα τα όνειρα μου.
Όσα ποτέ δε βρήκα τον χρόνο να σκεφτώ
μου έρχονται όλα γρήγορα μα τώρα θα χαθώ.
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
