| |
Έβαψα τα δάκρυα λίγο γαλάζια
έσταξαν σε θάλασσα κρύα πικρή
καρδιά και χέρια μείνανε άδεια
σε ένα χτύπο με ένα νόημα βαρύ
ο ουρανός παρακαλά να κλάψω
να μαζευτούν τα σύννεφα κοντά
ήρθε καιρός στο κάβο να αράξω
μια προσταγής φωνή από μακριά
μέρες που φλερτάρουν το σκοτάδι
νύχτες που απατούν τη ξαστεριά
< ντύσου όμορφα πλησίασε το βράδυ
ως τη μέρα δε σε βλέπω στη στεριά >
φίλος το θρόισμα , απαλό τ’ ανέμου
μου ψιθυρίζει χίλια δυο μυστικά
μόνο αλήθεια αν θέλεις εσύ πες μου
< ήρθε η ώρα να τραβήξεις δυτικά >
αν ταξίδι που αρχίζει και τελειώνει
δεν έχει ίχνη λίγα από νόημα καλό
της ψυχής τη γλώσσα που φιμώνει
την δαγκώνει όσο κι αν παρακαλώ
ίσως το αίμα με λυτρώσει επιτέλους
πριν να προλάβω λίγο να προσευχηθώ
απ την αρχή άλλη η αρχή του τέλους
ή θα το κάνω ή πιο απλά θα ευχηθώ
μη σας τρομάζει ο καημός που ξεφαντώνει
δεν έχει σύνορα δεν έχει χώρο στη χαρά
είναι πυξίδα που γυρνάει και καμαρώνει
μα πάντα αφήνει τα φτερά του ανοιχτά
σε κολακεύει σε καλεί και πάντα σε ρωτά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
