| |
[B][I]
λοιπον απο που θα ξεκινησουμε;
τι μπορουμε να πουμε;
οταν οι γραμμες ειναι ζωγραφισμενες
τι μπορουμε να κανουμε;
με ακους; ειμαι εδω στριγγλιζοντας
ζωγραφιζω μια ηρεμη θαλασσα
και απλα ονειρευομαι
πεφτωντας μεσα και εξω
το μυαλο ποτε δε ξεκουραζεται
ξαπλωνω σε σκιες
ζητω χιλιαδες ελπιδες
μπορεις να με ακουσεις;
σε διαπερνω;
μιλια μακρια; εδω διπλα σου;
πεφτωντας μεσα και εξω
η καρδια μου ποτε δε ξεχνα
ξαπλωνω σε σκιες
αναζητω ευχες
και τα λεπτα περνουν
οπως αλλαζουν οι ωρες
και δευτερολεπτα αυτοκτονουν στο κενο
υπαρχει ενα συννεφο απο πανω μας
και μια σκια πανω μας και εξω απο εμας
χαριζοντας μας τη σκια του γκρι
βροχη πεφτει ωρες κυλουν
γυρω απο τη σκια του γκρι
υπαρχει μια αστραπη για μας
υπαρχει μια λυπη για μας
και βαθια μεσα μας
κρυβεται η σκια του γκρι
υπαρχει ενα κενο διπλα μας
και μιλια μεταξυ μας
και ολα μεγαλωνουν
τη σκια του γκρι
ακου... μονο η αναπνοη μας
και η βροχη καλα κρατα
βουτωντας στην ηρεμια
με μια μακρινη αστραπη
ακου... μονο οι καρδιες χτυπουν
και η βροχη καλα κρατα
σπαζοντας τα λεπτα
δολοφονωντας ωρες
θυσιαζοντας τα χρονια
κοιτα τις μερες που περνουν
οπως οι εποχες αλλαζουν
και εγω που αραχνιαζω
δε θα απολογηθω
οχι πια, οχι πια
δε θα αμυνθω
οχι πια, οχι πια
δε θα προσποιηθω
δε τα δραματοποιω
ξερω οτι δε σε ξερω
και εσυ δε μπορεις να με μαθεις
αλλα η ωρα και το κενο γινονται ενα
ξερω οτι δε καταλαβαινεις
και ειναι δυσκολο να σου εξηγησω
αλλα η ωρα και το κενο γινονται ενα
ξερω οτι δε γινεται να γυρισουμε πισω
ο χρονος περνα στη σκια του γκρι
αλλα συχνα αναρωτιεμαι τι ειμασταν
και ακομα ονειρευομαι τη βροχη να φευγει
εμεινα μεχρι αργα χθες βραδυ
ξαπλωμενος στο κρεβατι
κοιτωντας για λεξεις
να πω πραγματα που δεν εχω πει
ανεμος στο παραθυρι μου
ψιθυροι ακολουθουν
ψευδομαι στον ευατο μου
γραφοντας γραμματα στο μυαλο μου
που εισαι; εδω
αναμεσα σε βραδια που δε τελειωνουν
που εισαι; εδω
σε λεξεις που ποτε δεν ειπα
περπατησα μονος χθες βραδυ
κρυοι δρομοι που ογηγουν στο πουθενα
ψαχνοντας λεξεις
να μοιρασω σκεψεις που δε μοιρασα
φευγοντας μακρια
και περπατω μονος
γραφοντας λεξεις στο μυαλο μου
νομιζεις οτι θυμαμαι
νομιζεις οτι ανακαλω
τις στιγμες που παρακαλουσα
σπαζομουνα και αφηνα τα κομματια μου
σωρο στην αμμο της αβυσσου
αυτη η σκια του γκρι
η κουρτινα της στεναχωριας
το κρυο πρω'ι'νο φως
τι τρελα, χερια στον αερα
σαν μια αλλη μνημη
σαν ενα συννεφο
αναμεσα σε σκοταδι και φως
στο πριν και το μετα
στη νεοτητα και τα γηρατεια
σε εσενα και εμενα
θυμαμαι πολεις και μια βροχη
θυμαμαι τον χειμωνα
θυμαμαι τον πονο και τις νυχτες
σαν τον ηχο της φωνης σου
οι αναμνησεις παραμενουν
κλεισε τα ματια σου
οπως οι πρω'ι'νες σκιες παιζουν
ακου τη βροχη
αντιμετωπισε τη μεγαλη νυχτα
προσωπο με προσωπο
και με ελπιδα στις καρδιες
σπασε τη σκια του γκρι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
