| |
Αργά…για τις ζωές μας,
είν’ αργά…
Δε γίνεται να σμίξουνε,
τι κρίμα!
Άδοξα, πια πεθαίνουν τα φιλιά,
που ονειρευτήκαμε μαζί,
για μια ζωή…
Κι ο έρωτας, για μια ζωή,
θα’ ναι το θύμα…
Με τι τραγούδια,
να ντύσω τη φωνή μου…;
Και με τι νότες,
το τέλος να υπογράψω…;
Είμαι μικρή, μου λες,
και δε θα καταλάβω…
Είναι νωρίς, για’ μένα,
θα ξεχάσω…
Τι να ξεχάσω…;
Όλη τη ζωή…
Αφού η ζωή μου, όλη,
είσαι εσύ…
Πόσο νωρίς…;
Πώς να το ξεπεράσω…;
Αφού το ξέρεις…
Σ’ αγαπάω απ’ την αρχή…
Διώξε τον άνεμο…
Δε θέλω να φυσάει…
Αυτός ο άνεμος,
σε παίρνει μακριά…
Σ’ άλλα φιλιά
και σ’ άλλη πολιτεία…
Μα πού θα βρεις,
το γέλιο μου ξανά…;
Κοντά σου έμαθα,
στ’ αλήθεια να γελάω…
Τώρα με πνίγει
η στεναχώρια, η μοναξιά…
Κοντά σου έμαθα,
τ’ αδύνατα να «σπάω»…
Και τα απίθανα,
να κάνω πιθανά…
Ταλαντεύεται η ψυχή μου,
στον αέρα…
Το αντέχεις να με βλέπεις,
να σου φεύγω…;
Πόσα λόγια και εικόνες
κάθε μέρα…
Τώρα όλα μια ανάμνηση
και φεύγω…
Και να θυμάσαι!...
Φεύγω, επειδή το ζήτησες…
Μα πίσω δε γυρνώ…
Το δρόμο που εσύ διάλεξες,
θα πάρω…
Στον κόσμο μου θα ζω,
μόνο σ’ αυτόν…
Χωρίς ποτέ μου πίσω,
να κοιτάω!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
