| |
| | Ίδιοι απόντες |  | | | (μελοποιημένο) | | |
Σ’ ένα στενό δρομάκι μόνος περπατώ,
Κάποια σκιά με πλησιάζει.
Ίδιοι απόντες που παίζουν κρυφτό,
Σφυρίζουν σιγανά σαν το αγιάζι.
Κάθε νύχτα ψάχνω να τους βρω,
Μα μια σκέψη πάντα με τρομάζει.
Αν δικαίως νοσταλγώ ξανά,
Τις εικόνες που σα βάρη η ψυχή βαστά,
Τότε ο χρόνος που κυλά μπροστά,
Διαγράφει του παρόντος τα νεκρά κενά.
Κι όλες οι μνήμες που ήταν θαμμένες,
παγώνουνε παντοτινά.
Πες μου γλυκό φεγγάρι που’ ναι τα παιδιά,
Ποια λησμονιά τους διαφεντεύει;
Κι έχουν πυξίδα μια άδεια καρδιά,
Και πάλι το κακό τους αγναντεύει.
Χρόνια τώρα ψάχνω να τους βρω,
Μα μια σκέψη πάντα με τρομάζει.
Αν δικαίως νοσταλγώ ξανά,
Τις εικόνες που σα βάρη η ψυχή βαστά,
Τότε ο χρόνος που κυλά μπροστά,
Διαγράφει του παρόντος τα νεκρά κενά.
Κι όλες οι μνήμες που ήταν θαμμένες,
παγώνουνε παντοτινά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
velico
02-04-2008 @ 10:02 | Αν δικαίως νοσταλγώ ξανά,
Τις εικόνες που σα βάρη η ψυχή βαστά...
::smile.:: | | LITTLE_MOUSE
02-04-2008 @ 11:22 | ...
Πες μου γλυκό φεγγάρι που’ ναι τα παιδιά,
Ποια λησμονιά τους διαφεντεύει;
Κι έχουν πυξίδα μια άδεια καρδιά,
Και πάλι το κακό τους αγναντεύει.
Χρόνια τώρα ψάχνω να τους βρω,
Μα μια σκέψη πάντα με τρομάζει.
...
πολύ όμορφο ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
