| |
Οι πύλες του φωτός κλειστές,
μα μέσ’ στο βάθος των αιθουσών της σκέψης μου
ενθρονίζονται τιμή και δόξη , και εν κρυπτώ
οι ψευδαισθήσεις μου
οι δίδυμες κόρες της φαντασίας…
Στη θέασή τους, εξατμίζεται το σώμα μου
κι ως αποσύρομαι από τον κόσμο της ύλης
ένας δρόμος έρχεται και παίρνει τα βήματά μου
και τα οδηγεί, δίχως δική μου συμβολή ή συγκατάθεση έστω,
στους αποκόσμους κόσμους του αοράτου,
πολύ αλάργα από πάθη ανθρώπινα:
Ευτέλειες, μίση, διχασμούς κι άλλα παρόμοια…
Και τόσο με συνεπαίρνει ετούτη η περιήγηση
που δεν γνωρίζω - μήτε και με ενδιαφέρει –
αν υπάρχω πια
ή αν υπήρξα παλιά κάπου στο παρελθόν
ή αν θα υπάρξω κάποτε στο μέλλον.
έτσι κι αλλιώς τα ρήματα
όταν βαπτίζονται στης φαντασίας τον Ιορδάνη
χάνουν την χρεία βαθμίδας χρονικής
και σαν να αποκαθαίρονται από το βάρος των εγκλίσεων
είναι όλα τους σε τίμια οριστική
τι δεν υπάρχει πλέον
ανάγκη έκφρασης ευχής ή εκδήλωση ανασφάλειας
μήτε και προσταγές που θα ‘πρεπε
πειθήνια να ακλουθήσω…
Υπάρχουνε λοιπόν θεάσεις που αποζημιώνουνε
την ύπαρξη των οφθαλμών του εντός μας;
Στιγμές, εφήμερες, έστω, που επιβραβεύουν
την καρτερία της ψυχής μας;
Υπάρχει μέθοδος απαλλαγής από το φόβο
της φθοράς και του θανάτου;
Θα απαντήσω ευθαρσώς : Βεβαίως. Πως όχι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
