| |
| | Ποιηματα Για Τον Νικο |  | | |
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ
Το ξίφος
Νίκο μου οι προσευχές μας
ξίφος στα χέρια σου να γίνουν.
Με γρηγοράδα αστραπής
κάρφωνε το ξίφος σου στα στήθη των δαιμόνων.
Μη τους αφήνεις να σε διεκδικήσουν.
Πλατειά να γίνει η ψυχή σου σαν τον ουρανό.
Η μνήμη μας για σένα σχηματίζει οροσειρές.
Λυγμοί που κρύβονται στο θόρυβο της μέρας.
Ο πόνος ακατέργαστος *πέτρες μεγάλες, ακανόνιστες
κατρακυλάνε στην πλαγιά ,προς την κρυφή μας ρεματιά .
Δάκρυα και προσευχές για να ειρηνεύσει ο νους μας,
Να γαληνέψει η μνήμη μας.
22-8-2003
Ο καημός
Σκληρό μαστίγωμα.
Σ’ αναζητούμε σε φωτογραφίες,
ακόμη και σε σκοτεινές της μνήμης μας χαράδρες.
Αδάμαστος πολεμιστής εκεί που βρίσκεσαι.
Αχ η μορφή σου κι η φωνή σου σκαρφαλώνουν πάνω μας,
γιατί στις ρίζες μας υπάρχει ο χυμός σου.
Ψυχή με τη λεβέντικη κορμοστασιά σου.
Η χαίτη του απείρου σημαία κυματίζει την ψυχή σου.
Πυκνός δρυμός τα φρύδια σου.
Φουντώνει ο καημός κάποιες στιγμές
και γίνεται ρίζα πικρή , πικρότατη*
που σκάβει χώμα σκοτεινό ,
να μπει όσο πιο βαθιά μπορεί.
22-8-2003
Το κορίτσι
Ψυχή ατελεύτητη αιώνια αυγινή*
η γύρη σου αιωρείται ,ταξιδεύει,
μέσα στο πανσέληνο κοχύλι της νοσταλγίας.
Ένα κορίτσι πέτρωσε* έγινε φάρος.
Σου στέλνει σήμα πως εδώ υπάρχει αγάπη.
Δαγκώνατε το ίδιο μήλο.
Το ίδιο μέλλον συλλαβίζατε.
Τώρα τα μάτια δάκρυ-δάκρυ γδύνονται
κι ανθίζει ο πόνος μυστικά και άγρια*
καλπάζει σα θεός αγριεμένος.
Όμως δε ξέρει πού να πάει.
Αυτός ο πόνος είναι δίχως προορισμό.
Παρηγοριά δεν έχει.
Μονάχα ο χρόνος τον χτυπά αδερφικά στον ώμο ,
να ημερώσει.
Πόνος παγόβουνο ,πολύ θ’ αργήσει για να λιώσει.
22-8-2003
Ο εισβολέας
Βουβό μπουμπούκι σε κλουβί θεοσκότεινο.
Σε έναν ύπνο απροσδόκητο,
που ξεσηκώνει θύελλα δακρύων.
Και ο καημός ξυπόλητος πατά στης μνήμης σου τα’ αγκάθι.
Αχ να μπορούσα να εμποδίσω
αυτόν τον εισβολέα που σε πάγωσε.
Έσπειρε όλεθρο στο σύμπαν της ψυχής μας.
Ξυπνήσαν τα ηφαίστεια , ξεχύσανε τη λάβα.
Καμένη ανάσα,παλάμες θρήνου.
Χείλη δονούμενα από σεισμό.
23-8-2003
Αποχαιρετισμός
Η μόνη φλόγα ζωής που μας συνδέει μαζί σου είναι η μνήμη.
Την ύστατη στιγμή έβαλα τις παλάμες μου στους κροτάφους σου
και άγγιξα το άγιο σου στεφάνι,
σαν ύστατη στοργή κι αποχαιρετισμό.
Ήσουν αθώο πρόβατο κι ήρθε ο λύκος και σε άρπαξε.
Τα δόντια του τα φονικά αφάνισαν την διαφανή σου φλέβα.
Περιφραγμένο το κορμί σου*
μα η ψυχή σου άφθαρτη κι ακατάλυτη
ξεχύνεται ολοζώντανη στις εκβολές του αιώνιου.
23-8-2003
Το μνημόσυνο
Μνημόσυνο αγόρι μου,μνημόσυνο δακρύων
στην εκκλησία του Γενεθλίου της Θεοτόκου,
στο παρανέστιο χωριό Κάτω Θόλος.
Ένα κόκαλο μνήμης που έχει το μεδούλι της ψυχής σου.
Υψώνουμε την ψυχή σου σαν κύπελλο
και πίνουμε την δροσερή σου αθωότητα.
Μαζεύτηκαν για σένα οι άνθρωποι του χωριού μας
στην αυλή* στον ίσκιο του σπιτιού και της κερασιάς .
Με τις παλάμες μου σαν ανοιχτό βιβλίο,
έκρυψα μέσ’ στην εκκλησιά τα δάκρυά μου.
24-8-2003
Η μητέρα
Από τον κήπο της ουράνιας Εδέμ
έριξες ένα μήλο στη μητέρα σου.
Μήλο που δε μαραίνεται , μήλο που δε σαπίζει.
Το έχει πάντα στο τραπέζι , να το βλέπει.
Το ξέρει η μητέρα σου πως έρχεσαι τη νύχτα στο δωμάτιό σου.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και ονειρεύεσαι,
ένα παράδεισο που σου προσφέρθηκε νωρίς.
Το ξέρεις πόσο σ’ αγαπάει η μητέρα σου,
γι’ αυτό σε βλέπω χαμογελαστό μέσα στον ύπνο.
6-11-2003
Ο πατέρας
Για σένα πού ‘φυγες βρίζει τον εαυτό του ο πατέρας.
Γίνε πανσέληνος και φέξε στο κελί του.
Βουλιάζει ο νους του, τρέξε να τον σώσεις.
Βαριά η βάρδια του στη μνήμη την πικρή.
Η κάθε σκέψη του κλαδί που το τσακίζει ο πόνος.
Στον όροφο της μέρας, μοναξιά. Στον όροφο της νύχτας ,μοναξιά.
Ρίξε τον προβολέα της ψυχής σου στον πατέρα.
6-11-2003
Η αδερφή
Η ψυχή σου σα σπόρος έπεσε στον ουρανό .
Θα φυτρώσει και θ’ ανθίσει μικρούς παράδεισους .
Αρώματα και δροσιές μνήμης για την αδερφή σου.
και για όλους εμάς που θέλουμε σα μέλισσες
να πιούμε από το νέκταρ των ανθών σου.
Η σκέψη της σαν άρωμα , σε βρίσκει εκεί που είσαι.
Σε προσκαλεί στο σπίτι σας για την κοινή σας μνήμη.
Έλα να δροσίσεις την φλεγόμενη βάτο της απουσίας σου.
Έλα να δείξεις στην αδερφή σου το μονοπάτι της άνοιξης.
Έλα σαν όνειρο ουράνιου θριάμβου.
12-15/11/2003
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΠΑΝΔΩΡΑ της Αθήνας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κυριακάτικη πρωταπριλιά της Σταυροπροσκυνήσεως | | | |
|
iptamenos_gatos
08-04-2008 @ 09:00 | παρεξενο
δεν με ενθουσιασαν και τοσο τεχνικα αλλα εβγαλαν απο μεσα τους μια μουσικη που μου αρεσε !!!! | | simela
08-04-2008 @ 11:00 | η αξία μιας ψυχής...τριπλάσια απ' την αξία όλου του κόσμου...
κοίτα τί σου χάρισε...κοίτα....
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Denis
08-04-2008 @ 11:20 | Η μνήμη, αν και, γενικά μιλώντας, είν' ευλογία, στην περίπτωση, όμως, της απώλειας προσφιλών προσώπων, μετατρέπεται συχνά σε κατάρα, αμείλικτη τιμωρία κι αβάσταχτο μαρτύριο για τους ζωντανούς... Κι έχω τη γνώμη, ότι, όσο κι αν φανεί αιρετικό αυτό από τη σκοπιά της χριστιανικής πίστης, τους ζωντανούς θα 'πρεπε ν' αφορά πιο πολύ η (προσ)ευχή περί γαληνέματος κι ανάπαυσης της ψυχής, παρά τον ίδιο τον μεταστάντα... ::sad.:: Οδύνη, κατάνυξη και σπαραγμό μοσχοβολούν τα ποιήματά σου, Κωνσταντίνε! ::yes.:: Αλλά, σε τέτοιες περιπτώσεις, η αισθητική αποτίμηση, νομίζω πως περνά αναπόφευκτα σε δεύτερη μοίρα... | | Ayane_14
08-04-2008 @ 11:40 | Denis δεν ειπαμε τα σχολια λιτα κ απεριττα?? ::sneak.::
( ::whist.:: ::kiss.:: ) | | armenisths
08-04-2008 @ 12:33 | μπραβο σου απριλη μπραβο μπραβο
::up.:: ::up.:: | | ΑΠΡΙΛΗΣ
08-04-2008 @ 13:12 | Σας ευχαριστώ όλους για την καλοσύνη σας . | | Ναταλία...
09-04-2008 @ 03:23 | Αχ να μπορούσα να εμποδίσω
αυτόν τον εισβολέα που σε πάγωσε.
Έσπειρε όλεθρο στο σύμπαν της ψυχής μας.
Ξυπνήσαν τα ηφαίστεια , ξεχύσανε τη λάβα.
Καμένη ανάσα,παλάμες θρήνου.
Χείλη δονούμενα από σεισμό.
¨Ολα με άγγιξαν πολύ να ζεις να τον θυμάσαι ::yes.:: ::cry.:: | | nirbana
09-04-2008 @ 12:07 | με συγκλόνησαν όλα , Κων/τίνε τι να πω..
δε βρίσκω λόγια...να' σαι καλά... ::kiss.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
