| |
| | Υμνος ση ποιηση/ανατολη |  | | |
Υμνος στη Ποιηση
Τάπαμε όλα τα καλά ,τα ωραία και τα μεγάλα
Τα όσα μας έφερε η καρδιά,τα όσα μας έφερε ο νούς
Και τα λουλούδια τάπαμε και τα πουλιά τα λάλα
Και τις γαλάζιες θάλασσες και τους γαλάζιους ουρανούς.
Είπαμε τα γητέματα και τα όνειρα και τ’άστρα
Και των ερώτων τους καυμούς και των ερώτων τη χαρά
Είπαμε των παραμυθιών τους πύργους και τα κάστρα
Κ’είπαμε και ξανάπαμε τα δυνατά μας τα φτερά
Όμως προς τι τόσο πολύς αγώνας ,τόσοι κόποι
Οι τόσες μουσικές προς τι κ’οι τοσες θαυμαστές φωνές
Αν κάποτε μας άκουσαν ,τα μάτια ορθάνοιξαν οι ανθρώποι
Και ειρωνικά γελάσανε κι αρώτησαν:τι λές ,τι λές ;
Αλήθεια!τι να λέγαμε τοσο καιρό με πάθος
Τον κόσμο εγεμίσαμε με θόρυβο και βοή
Μετρήσαμε γής κι ουρανό σε πλάτος και σε βάθος
Κι ένα μόνο ξεχάσαμε ,του ανθρώπου τη ζωή
Ανθρώποι συγχωρέστε με ,τη θέληση σας νόμο
Έγω την κάνω,ρίχνω χαμηλά όσο πρέπει τη φωνή
Τις λέξεις τις καθημερινές μαζεύω απο το δρόμο
Και θα σας πώ μιάν ιστορία απλή και ταπεινή:
«Ποφής ήμουν εφτά γρονών, που μ'όμπην μια ιδέα:
Δίχως να θέλ' αγάπησα, κόρην του βασιλέα.
Τζι' άησ' το π' όν την έξαιρα, παρά στην φαντασίαν,
στο νου μου την εσσιάζουμουν, πού' χα φωτογραφίαν.
Με τζιείν' το τέρτιν στην καρκιάν που μ' έτρων λλίον-λλίον,
μεσόστρατα μ' ανάγκασεν να φκω που το σκολείον.
Πκιον να με σφάξει ο τζιύρης μου συγκόφκει στο μυαλόν του,
Της μάνας μ' όμως η καρκιά γίνεται μπόϊστρον του.
Τα καταγνώσματα τους λας, ήτουν γυρόν μου κάστρα,
μμα νίκαν τα το πείσμαν μου, σωστή κρεμμοχαλάστρα.
Κάμνω' ναν αερόπλανον μ' εφεύρεσην δικήν μου
τζιαι τράβησα για τζι' εύρω την, για χάσω την ζωήν μου.
Πεζίναν είσιεν πόλιτζιην μιτά του ο έρωτας μου.
Δράμιν να ππέσει έν έφηννεν την βράστην της καρκιάς μου.
`Ισια με τρεις βολές την γην γυρόν εγύρισα την,
τζι' εις τους κοσπέντε τζιαι μισόν γρόνους αντάμωσα την.
Τζιαι που την πρώτην αμμαθκιάν ήρτεν τζι' αγκάλλιασεν με
γιατί τζιαι τζιείνη που μωρόν εκρυφαγάπησεν με.
Εμπροβουρήσαν με πολλά, τζι' η πορπισιά τζι' ο φόος,
μμα κέρτισα την αγαπώ. Την ποίησην ο λόος.»
Ανατολή
Τοσο καιρό προσμένω,μέχρι νάρθει .......Ανατολή
Δουλεύοντας αποκοιμίζω την προσμονή
Μα ακάλεστο έρχεται το όνειρο ιχνογραφεί και την ξυπνάει
Τραγουδιστά σαν κύμα στη ματιά μου την πετάει
Αναριπίζοντας το πέλαγος στο λογισμό μου τρέχει
Σιμώνει τα μαντάτα και το κορμί μου βρέχει
Συντάραχο χαράς
Κι αλαφιάζομαι στη μέση της νυχτιάς
Πετάω παπλώματα σεντόνια,ασπέδιστο το πάθος
Φωτιά σε πλάτος και σε βάθος
Κίνητρο η ώθηση της ηδονής
Κι ο διάκοσμος μιάς πλούσιας χλιδής
Φωλίαζει μέσα του η επιβουλή
Η απόλαυση φέρνει ιλίγγους, ....εξωτική
Άγνωστη η έκβαση,μέγας ο παραλογισμός
Σε αφρώδη τρικυμία φουντώνει φανατισμός
Τον ορθό συλλογισμό πλουτίζει με νοθεία
Και μεταβάλλω τον αθώο μου πλού σ’επίμονη πειρατεία
Απλώνει η αγωνία καταλύεται η υπομονή
Να σμιξουμε ας είναι κι απο μια κλωστή
Κι οταν υψώνεται σα μέγα αστέρι
Συμπλέκει γή και ουρανό με στέρεο χέρι
Με νάζια και καμώματα
Γαλήνη κι ανεμελιά ως τα ξημερώματα
Μερίδιο μέγα της ψυχής μου κατοικεί
Κι είναι της αγάπης επιταγή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Helene52
17-04-2008 @ 01:58 | Την καλημέρα μου Ανδρέαα!!!
Όπως πάντα, Υ π έ ρ ο χ ε ς και οι δυο δημιουργίες σου!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | | poetryf
17-04-2008 @ 03:35 | Αγαπημένε μου Ανδρέα, απορώ πως η έμπνευση σου δίνει καθημερινά απλόχερα τους καρπούς της. .
Καλό και δροσερό μεσημέρι! ::hug.:: | | CHЯISTOS P
17-04-2008 @ 03:41 | Πάρα πολύ όμορφο, Ανδρέα ! | | tinios
17-04-2008 @ 04:16 | Να είσαι καλά Αντρέα, να μας χαρίζεις αριστουργήματα!! | | panta smile
17-04-2008 @ 05:27 | περιμένω την ανατολή!
πανέμορφο Ανδρέα!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::up.:: ::up.:: | | Ναταλία...
17-04-2008 @ 06:27 | Κάμνω' ναν αερόπλανον μ' εφεύρεσην δικήν μου
τζιαι τράβησα για τζι' εύρω την, για χάσω την ζωήν μου.
Πεζίναν είσιεν πόλιτζιην μιτά του ο έρωτας μου.
Δράμιν να ππέσει έν έφηννεν την βράστην της καρκιάς μου
πολύ ωραίο ::up.:: ::up.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
