| |
Κάτι μέσα μου παλεύει με τον άνεμο
Πανί δίχως κατάρτι
Τιτιβίζει δειλά κι αδέξια
Πουλί δίχως φτερά
Συνταξιδεύω
Μ΄ ένα "δίχως" να στραγγίζει τη ψυχή μου
Ανεμοδαρμένος, κυνηγημένος
πιάνομαι στις ξώβεργες της ανήλιαγης καθημερινότητας
Χτυπώ σαν απολιθωμένο εκκρεμές
βασανίζοντας το χθες
ατενίζοντας αδιάφορα το αύριο
Φτάνει πια!
Είναι καιρός ν΄ ανοίξω κάνα παράθυρο
Να μπει λίγο σκοτάδι, απ΄ έξω
Βαρέθηκα το τεχνητό φως
Αυτό που θέλουν οι άλλοι
να διαφεντεύει την όρασή τους
Βαρέθηκα τους πολυελαίους, τ΄ αμπαζούρ
ακόμα και τα φτωχικά λυχνάρια
Διψάω για λίγο ατόφιο σκοτάδι
Να χυθεί μέσα μου, να το παλέψω
Σαν ίσος προς ίσον
Αν νικήσει αυτό, χαλάλι του!
Ούτως ή άλλως τυφλός είμαι
Αν όμως νικήσω εγώ;
Tότε, θα κάνω τη νύχτα σύμμαχο
και θα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
