| |
[align=center]Σαν ένα ψάρι σε γυάλα δίχως οξυγόνο
Σα μια ιδέα που έφυγε από ένα δακρυγόνο
Κάθομαι μόνη μου ώρες και παραμιλάω
Τ' όνειρο δεν αγγίζω κι όμως το χαλάω
Σαν τον ροκά που λιώνει
Μες στο μίασμα του χρόνου
Σαν την ερωτευμένη που χάνεται
Απ' την κακία του πόνου
Σα μια ποιήτρια μικρή
Που τη λυτρώνει ο στίχος
Σα μια εικόνα σημαντική
Που δε χωράει ο τοίχος
Έτσι από δω και από κει
Η σκέψη μου γυρνά
Έτσι κι η ποίησή μου πια
Με τίποτα δε σε ξεχνά
Μα κάποιοι που δε σκέφτονται
Γύρω τους τι συμβαίνει
Έχουνε άδεια την καρδιά
Χαρά μέσα δεν μπαίνει
Και παραμένει στο μυαλό
Και στη συνείδησή τους
Θέλει να βγει έξω, μακριά
Απ' το χρυσό κελί τους
Κι αυτοί αξίζουν μια αγκαλιά
Και ένα γλυκό χάδι
Μα δεν ανοίγουν τα φτερά
Κινούνται προς τον Άδη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
