| |
Τα δάχτυλα σου ανέμιζαν
Επάνω στην ταστιέρα
Μα η πένα σου και οι χορδές
Και της ψυχής το άμα θες
Σηκώνανε παντιέρα
Το ασυμβίβαστο που λες
Πως γίνεται τραγούδι
Κι από του νου την αντηλιά
Σαν φωτιστούν τα σκοτεινά
Ανθίζει ένα λουλούδι
Οι στίχοι σου φανέρωναν
Τον πόνο της ψυχής σου
Μα όσο κι αν ξόδεψες μελάνι
Του κόσμου αυτού το νάνι νάνι
Ήτανε η πληγή σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
