| |
Oταν δένουν τα καραβια στο λιμάνι
τότε με πιάνει μια πράξενη σιωπή
μια θλιψη μια ντροπή που κύκλους κανει
σαν γλαροπούλι στην αδεια μου ψυχή
Οταν κλείνουν οι πόρτες και νυχτώνει
και με κυκλωνει η κρύα μοναξιά
τσιγάρου ρουφηξιά που με σκοτώνει
και με βυθίζει στη δική σου τη ματιά
ειναι αργά λυθηκανε οι καβοι
σαλπάρει η καρδια φευγω και εγω
ειναι αργά ο χωρισμός αναβει
το φάρο απ τη ζωη σου για να βγω
οταν σβύνουνε τα αστερια και χαράζει
και σαν μαραζι η μερα σε πονα
που δεν περνα κι ο ηλιος σε τρομαζει
κι ειναι ο νους σου κολλημενος στα παλια
οταν δενουν τα καραβια και φοβασαι
για το που θα σαι οταν κοπασει η ταραχη
τις νυχτες μια φωνη οταν κοιμασαι
θα ψιθυριζει πως εφταιξες κι εσυ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
