Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131548 Τραγούδια, 269638 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τούτος ο κόσμος
 Ανάποδο ξεφύλλισμα στο βιβλίο της ζωής. . .
 
[font=Palatino Linotype][B]Τούτος ο κόσμος ο άνοστος
π’άνοστα μας δικάζει
Που αβέβαια αντιστέκεται
μα σίγουρος μας μοιάζει

Είναι μονάχα μια φωλιά..
Στο κούρνιασμά της Μοίρας
βαθαίνει μέρες και ρωγμές
σαν κάθε χαρακτήρας.

Τούτος ο κόσμος ο ρηχός
πο’πνίγεται στο κρίμα
Που χύνεται σαν θάλασσα
μελάνι δίχως Ποίημα

Είναι αν βλέπεις μακρινός
κι ας σίμωσε η θωριά του
Τις πολιτείες των πολλών
κι οι Λίγοι...μακριά του

Τούτος ο κόσμος ο μικρός
που μ’έκλεισε κι εμένα
Μη δεν το θέλει η καρδιά
κι ας είν’στις φλέβες αίμα

Το κόκκινο που μου’ταξε
Για έρωτα και πόθο
Της μοναξιάς το λάβαρο
Να σέρνω, να μη νιώθω

Τούτος ο κόσμος μέσά μου
τόσο πολύ χωλαίνει
Την από έξω προσμονή
που στη Ψυχή μου μπαίνει

Τούτος ο κόσμος π’άδικα
Σαν ρήτορας γυρνάει
Έχει την όψη καθενός
π’αγέραστος γερνάει

Κι εγώ Θεέ μου μέντορα
του πάθους και του πόνου
Γι’αυτό τον κόσμο ασφυκτιώ
Στις παρυφές του φθόνου!

Μην είναι η αγάπη του
κλωνί και αμαρτία
Μην είναι κάθε δάκρυ τού
στιγμή μας δανεική

Ντρέπομαι εγώ για πάρτη του
σκύβω στην αγυρτεία
Κάθε γωνιά και άκρη του
Μορφή ασθενική

Τούτος ο κόσμος ξόφλησε
Πουλώντας τη χλιδή
Τούτος ο κόσμος κόστισε
σ’αυτούς που αγαπούν

Κάποιος θυμάμαι ρώτησε
Που πήγε ένα παιδί
Κι είδε του κόσμου τις πληγές
πάνω του να χτυπούν

Να μη ρωτώ, να μην πονώ
να αρνιέμαι την αλήθεια...
Σ’αυτό τον κόσμο να πουλώ
Ψέμα και παραμύθια

Να μη ρωτώ, να τρέπομαι
σε μια φυγή θανάτου...
Μέσα στο μνήμα πο’κλεισα
τη μνήμη και τη λήθη

Να μη μιλώ, δεν είμαι εγώ
Του Ποιητή, του δράκου
Τρύπιο χιτώνα φόρεσα
Κι όλο ριγούν τα στήθη!
[B][/B]


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 24
      Στα αγαπημένα: 3
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Κοινωνικά & Πολιτικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
iptamenos_gatos
23-04-2008 @ 02:27
Να μη ρωτώ, να τρέπομαι
σε μια φυγή θανάτου...


τι θες να πεις;;;
poetryf
23-04-2008 @ 02:29
Θέλω να πω ότι όλοι όσοι έχουμε μια "άλφα" ευαισθησία στις μέρες μας, αναγκαζόμαστε να σωπαίνουμε...και να τρεπόμαστε σε μια φυγή, ουσιασικά σε μια εσωτερική φυγή που για 'μας είναι σαν ένας καθημερινός θάνατος. . .
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
23-04-2008 @ 02:33
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Helene52
23-04-2008 @ 02:46
Τούτος ο κόσμος π’άδικα
Σαν ρήτορας γυρνάει
Έχει την όψη καθενός
π’αγέραστος γερνάει
....................................
Τούτος ο κόσμος ξόφλησε
Πουλώντας τη χλιδή
Τούτος ο κόσμος κόστισε
σ’αυτούς που αγαπούν
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
swordfish
23-04-2008 @ 02:47
::hug.:: ::kiss.::
ΕΛΕΝΗ21
23-04-2008 @ 02:50
Κάποιος θυμάμαι ρώτησε
Που πήγε ένα παιδί
Κι είδε του κόσμου τις πληγές
πάνω του να χτυπούν

Να μη ρωτώ, να μην πονώ
να αρνιέμαι την αλήθεια...
Σ’αυτό τον κόσμο να πουλώ
Ψέμα και παραμύθια


Απλά, υπέροχο !
Θαυμάσιο, Αθανασία !!!
arpistre
23-04-2008 @ 03:29
αν και είμαι επιφυλακτική
στα γραπτά με πολλές στροφές,
αυτό εδώ
το απόλαυσα από την πρώτη
μέχρι την τελευταία λέξη του..
τίποτα παραπανίσιο..
::hug.::
AndreasChristodoulou
23-04-2008 @ 04:12
φοβερα υπεροχο
Ιππαρχος
23-04-2008 @ 04:58
Που χύνεται σαν θάλασσα
μελάνι δίχως Ποίημα

το δικό σου μελάνι αντίθετα δεν ξοδεύεται άδικα ::wink.::
::theos.:: ::theos.::
utterly sweet
23-04-2008 @ 05:49
Τούτος ο κόσμος π’άδικα
Σαν ρήτορας γυρνάει
Έχει την όψη καθενός
π’αγέραστος γερνάει
::theos.::

Κάποιος θυμάμαι ρώτησε
Που πήγε ένα παιδί
Κι είδε του κόσμου τις πληγές
πάνω του να χτυπούν
utterly sweet
23-04-2008 @ 05:50
Είσαι άπαιχτη!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
panta smile
23-04-2008 @ 06:20
Να μη ρωτώ, να μην πονώ
να αρνιέμαι την αλήθεια...
Σ’αυτό τον κόσμο να πουλώ
Ψέμα και παραμύθια

Προσπα8ούμε να γίνουμε όπως όλοι σκληρή γιατί οι ευαισθησία στις μέρες μας έχει καταντήσει μειονέκτημα κ όχι προτέρημα!

είσαι απί8ανη Αθανασία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
zennoula
23-04-2008 @ 07:36
::up.:: ::up.:: ::up.::

poly vraio
armenisths
23-04-2008 @ 07:37
ΠΟΙΟ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΩ ΠΟΙΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΙ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
χάρης ο κύπριος
23-04-2008 @ 09:20
Το κόκκινο που μου’ταξε
Για έρωτα και πόθο
Της μοναξιάς το λάβαρο
Να σέρνω, να μη νιώθω
::theos.:: ::up.:: ::theos.::
το κόκκινο που σου'ταξε,
έγινε κόκκινο λάβαρο που σέρνει μοναξιά ......
Πολύ όμορφο Αθανασία μου.
aprobleptos
23-04-2008 @ 10:54
Το κόκκινο που μου’ταξε
Για έρωτα και πόθο
Της μοναξιάς το λάβαρο
Να σέρνω, να μη νιώθω


...στερεψαν...οι λέξεις! ::up.:: ::up.::
Mικρουλι
23-04-2008 @ 12:35
::up.:: ::yes.:: ::up.::
elena351
23-04-2008 @ 12:39
::theos.:: ::love.:: ::theos.:: Kalo Pasxa koumparoula !
petrogiannis
23-04-2008 @ 13:53
Μπράβο Αθανασία.
Άψογη περιγραφή.

::up.:: ::up.::
doxa paradise
23-04-2008 @ 21:53
πολυ καλο αθανασια....πολυ καλο ::yes.::
Adoletes
24-04-2008 @ 03:50
Είναι αν βλέπεις μακρινός
κι ας σίμωσε η θωριά του
Τις πολιτείες των πολλών
κι οι Λίγοι...μακριά του
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Νάταν νάκανα τις ευχές "γενηθήτω", θα σας χάριζα ασύλητο το καλάθι της Πανδώρας!
Καλό Πάσχα.
ΓιΟΥΛΗ_Τ
25-04-2008 @ 08:18
τι να ξεχωρισω Αθανασια απ την αληθεια τουτη.....
μα αυτο ειναι που με καρφωνει με ασφυκτια ..

Κι εγώ Θεέ μου μέντορα
του πάθους και του πόνου
Γι’αυτό τον κόσμο ασφυκτιώ
Στις παρυφές του φθόνου!

..θαρρω ειναι ολο της το νοημα
ο πονος της ολος και παθος της...

καλο πασχα!

Μετέωρος Άγγελος
25-04-2008 @ 09:22
Ξέρεις ν' αγγίζεις τις ισχυρες φλέβες των καιρών
Ναταλία...
26-04-2008 @ 03:29
Είναι μονάχα μια φωλιά..
Στο κούρνιασμά της Μοίρας
βαθαίνει μέρες και ρωγμές
σαν κάθε χαρακτήρας.
::up.:: ::hug.:: ::kiss.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο