| |
Οι ώρες δύσκολα κυλούν,
Γυρίζουν, γδέρνουν μια καρδιά.
Σαν χρόνια σέρνονται, αργούν,
Ρολόι είν’ η μοναξιά.
Οι δείκτες σκέψεις που πονούν,
Αφήνουν ίχνη στο μυαλό.
Καθώς επάνω του ακουμπούν,
Λεπτά που φεύγουνε μετρούν.
Εφτά και είκοσι εφτά,
Ανάσες παίρνω για να ζω.
Εφτά και είκοσι εννιά...
Λεπτά που φεύγουν από δω.
Οχτώ παρά δεκαεννιά,
Και το τηλέφωνο κοιτώ.
Οχτώ παρά δεκαεφτά...
Νεκρό ξανά τ’ ακουστικό.
Κι ένας κύβος λαμπερός
που περιστρέφεται αργά
Μες στο κεφάλι, κοφτερός,
Μ’ ακμές σιωπής τρυπά οστά.
Σιωπές τριγύρω τραγουδούν
Στ’ αυτιά μου παίζουν σαν παιδιά.
Στ’ αυτιά γελούνε σαν παιδιά.
Καθώς το τύμπανο χτυπούν,
Ηχεί μονάχα η καρδιά.
Σφυγμοί του χρόνου ξεψυχούν
Με αίμα βάφουν τις στιγμές
Κι αν δευτερόλεπτα βαστούν
Αιώνες μένουν ενοχές.
CE03
[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
