Φοβήθηκα την ανοιχτή την θάλασσα πολύ
κι έμεινα στην ασφάλεια του πιο ρηχού λιμένος
κοιτάζοντας από μακριά
-όσο μου επιτρέπει η όρασή μου-
τον ορίζοντα
σαν την αιώνια πρόκληση που δεν τόλμησα.
Και ξέρεις, ετούτα τα ταξίδια τ’ αταξίδευτα
είναι που εξάπτουν πιο πολύ την φαντασία μας
πως αν τάχα τα τολμούσαμε μια μέρα
θα ‘μασταν πιότερο ευτυχείς
όλβιοι σχεδόν
Παραγνωρίζοντας ,σαφώς, μες την αφέλειά μας
πως πέρα, πιο μακριά ακόμη
ένας ορίζοντας άλλος
θα ερέθιζε ξανά την όρασή μας
κι ύστερα άλλος, κι άλλος,
λες και γνωρίζει κορεσμό ποτέ
η ματαιοδοξία των ανθρώπων…
Φοβήθηκα την ανοιχτή την θάλασσα πολύ
....
η ματαιοδοξία των ανθρώπων…
Καλημέρα Χρήστο,
Θα το επικολλούσα όλο αλλά θα πιάσει χώρο. Δεν ξέρω τι να ξεχωρίσω, είναι όλο υπέροχο. Πόσο δίκιο έχεις....
::up.:: ::theos.:: ::up.::
