| |
[align=center][I]Είσαι πάντα κοντά μου...
Τις νύχτες που δεν κοιμάμαι , γεννάς τον ήλιο στο σκοτάδι.
Έχω μια φίλη στην σιωπή! πάντα δίπλα μου , εσύ...
Κι αν έχει σβήσει το αστέρι που κοιτούσα μαζί του τα βράδια
κι αν η αγάπη έχει χαθεί και ο έρωτας απεργεί
δεν μένω μόνη, πάντα μαζί μου εσύ...
Οι φίλοι εύκολα ξεχνούν, απόψε έχασα έναν φίλο.
Μα εσύ δεν ξεχνάς, κάθε σκέψη είναι σφραγίδα στ’ όνομά σου.
Οι έρωτες γρήγορα σβήνουν, απόψε έχασα σ’ ένα παιχνίδι.
Μα εσύ δεν σβήνεις , «αιώνια ερωτευμένη» με τους πιστούς σου.
Χίλιες φορές σ’ αρνήθηκα μα εσύ δεν με αρνείσαι
πόσο γενναία είσαι! ακόμα απορώ πώς με αντέχεις.
Κάθε νύχτα ένα δάκρυ πάει χαμένο, κάθε νύχτα ένα όνομα νικά.
Αθώα ένοχη ζω μέσα στο ψέμα , δεν ξέρω τι να πιστέψω, δεν πιστεύω πια..
Ό,τι αγαπάω χάνεται, ό,τι αγγίζω λιώνει, μα εσύ είσαι άφθαρτη και σκληρή.
Σε κατηγορώ! και γράφω… Σε υμνώ! και γράφω… Σε ξεχνώ ! και γράφω…
Συγχώρεσέ με που γράφω ανούσια λόγια.
Ποτέ μέσα σου δεν έψαξα να βρω το νόημα της ζωής .
Αλλά στα μονοπάτια σου βρίσκω την δική μου αλήθεια…
Η μόνη αλήθεια είναι η μοναξιά: μόνοι γεννιόμαστε , μόνοι πεθαίνουμε.
Μόνοι αγαπάμε , μόνοι παλεύουμε στα κύματα των ιδεών.
Μία κατάρα κληρονομείς σε όλους τους πιστούς σου : την κατάρα της μοναξιάς.
Εκείνος με ρωτάει αν είμαι λυπημένη. Δεν του απαντώ.
Κανείς δεν ξέρει , ούτε εγώ. Μόνο εσύ γνωρίζεις
το «κάτι» που όσο υπάρχουμε έχουμε την ανάγκη να αναζητάμε.
Φοβάμαι να πιστέψω σ΄ ένα ψέμα, σε μια νιφάδα του χιονιού, που λιώνει.
Δεν ξέρω γιατί σου γράφω , ίσως είσαι η μόνη που πιστεύω ..
Κάποιος κάποτε μου είπε πως γεννηθήκαμε για να δίνουμε χαρά!
Ο ίδιος άνθρωπος μου δίνει την πιο μεγάλη λύπη…
Τον κατηγορώ ! τον κατηγορώ που συνέχεια επιστρέφει και χάνεται.
Κι εγώ η Πηνελόπη , κεντώ τα ποιήματά μου για να αποφύγω τους μνηστήρες.
Τον κατηγόρησα για το ψέμα του, για τις πράξεις του, για την απερισκεψία.
Τον κατηγόρησα γιατί με σύγκρινε με κάποια που μου μοιάζει.
Μα η μοίρα θέλησε τυχαία να την συναντήσω για να μάθω πως δεν τον αγαπά.
Εκείνος δεν το ξέρει πως στο πλευρό της κοιμάται άλλος άντρας.
Όπως εγώ δεν τον αγάπησε κανείς…
Αγάπησα τα αρωματικά στικ και τα κεράκια που ανάβει όταν με βλέπει.
Αγάπησα μια φωτογραφία του , που την έκλεψα χωρίς να με δει.
Αγάπησα και χάραξα στην καρδιά μου μια ευχή του.
Κι ό,τι δικό του μου έχει απομείνει.
Έφτανε μόνο ν’ ακούσω την φωνή του για να πετώ από χαρά τριάντα μία μέρες!
Εκείνος όλο φεύγει και γυρίζει και ξανά φεύγει απ’ τη ζωή μου.
Εσύ είσαι πάντα εδώ…
Συγχώρεσέ με που γράφω μόνο για ‘κείνον κι όχι για ‘σένα εδώ και χρόνια.
Απόψε όμως γράφω για ‘ σένα .. ώ πιστή μου φίλη!
Τις νύχτες ακούω φωνές να λένε τ’ όνομά μου!
Η μέρα για ‘μένα είναι Θεού χαρά!
Η μέρα ανατέλλει φίλους , πολλούς φίλους στο πλευρό μου.
Η νύχτα τους παίρνει… και μένω μόνη… μαζί σου.
Η νύχτα πολλαπλασιάζει την ένταση της κάθε σκέψης.
Έτσι μία σπίθα της κόλασης γίνεται φωτιά!
Η μέρα φέρνει το φώς του Απόλλωνα…
Μα πού είναι ο Απόλλωνας τις νύχτες; αλλά εσύ είσαι πάντα μαζί μου…
Μπορώ να σου πω τα πάντα , να καταλάβεις τα πάντα και να μη προδώσεις τίποτα.
Ποτέ δεν με πρόδωσες στα αγαπημένα χέρια που σε κρατούσαν..
Ποτέ δεν κατάλαβε πως μιλούσες άμεσα σ’ εκείνον
και κάθε ποίημα που του διάβαζα ήταν ένα ερωτικό ραβασάκι
με το βολικό πρόσχημα της «προώθησής» σου…
Του έδινα τα «ραβασάκια» μου για να τα δίνει στους συνθέτες.
Δεν με ένοιαζε και πολύ ποια πρόσωπα της γυάλινης οθόνης τα διαβάζουν
με ένοιαζε που εκείνος τα κρατούσε στα χέρια του… ώ χέρια αγαπημένα!
Τα φυλάει στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου, δεξιά δίπλα στο κρεβάτι.
Μακάρι έστω για μια στιγμή να τα φύλαγε στην καρδιά του…
Ω φίλη αγαπημένη! εσύ τα φυλάς πάντα μες τα σπλάχνα σου.
Πες μου κάτι, υπάρχει το πεπρωμένο ή είμαστε ελεύθεροι;
Πάντα με χαρακτήριζε η ελεύθερη βούληση
αλλά αν η ίδια ελεύθερη βούλησή είναι πεπρωμένο;
Επιλέγουμε τις ιδέες μας και πράττουμε ανάλογα
επιλέγουμε το συνετό και προσπερνάμε τα παράλογα.
Επιλέγουμε ανάμεσα σε σωρούς αποφάσεων για το συμφέρον της χώρας μας.
Τώρα που το Σκοπιανό, το Κυπριακό και το Αλβανικό
ζήτημα βρίσκονται σε αναβρασμό..
Επιλέγουμε ανάμεσα σε Ρωσία και Αμερική.
Πόλεμος της ενέργειας! πολιτική του συμφέροντος…
Επιλέγουμε πως θα ντυθούμε , με τι θα τραφούμε και τι θα αγοράσουμε..
Πόλεμος των τιμών! έρευνα αγοράς… επιλέγουμε το συμφέρον μας.
Επιλέγουμε τις ασχολίες μας και τον επαγγελματικό προσανατολισμό.
Συμφέρον οικονομικό! συμφέρον πολιτικό! συμφέρον προσωπικό!
Συμφέρον, συμφέρον , συμφέρον και πάλι συμφέρον….!
Μα ποτέ δεν μας συμφέρει να αγαπάμε ένα χαμένο όνειρο.
Επιλέγουμε άραγε εμείς ποιον θα αγαπάμε;
Πίσω από κάθε μεγάλο πόλεμο κρύβεται μια γυναίκα, ένας άντρας, ένας έρωτας…
Πίσω από κάθε μεγάλη καταστροφή κρύβεται μια αγάπη…
Η αγάπη δεν είναι συμφέρον… τότε γιατί την επιλέγουμε;
Ούτε εσύ είσαι συμφέρον. Διότι εσύ είσαι ο μεγάλος μου έρωτας.
Σε αντίθεση με τους άλλους έρωτες ,είσαι πάντα μαζί μου…
Αγαπημένη φίλη, τύλιξέ με στα λουλούδια σου
να γευτεί η ψυχή το άρωμα της άνοιξης στα τραγούδια σου.
Αγαπημένη φίλη, κάλεσε τα χελιδόνια στο μπαλκόνι μου
να τους μιλήσω με την γλώσσα της καρδιάς.
Να πετάξουν σ’ όλον τον κόσμο να τον βρούνε.
«Σ’ αγαπάω» να του πούνε, κι ας μην καταλάβει τη γλώσσα τους.
Αγαπημένη φίλη, ντύσε με στα πέπλα σου
για να τα ζωγραφίζω ξανά και ξανά
αγαπημένη ποίηση , λένε πως η αγάπη νικά
Αγαπημένη ποίηση , εσύ μ’ έχεις νικήσει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
