| |
Ο αποχαιρετισμός θάπρεπε
νά ναι όμορφος
Ως η εναπόθεση ενός ρόδου
στου χαμογέλιου σου την άκρη
με το άρωμά του να ξεχνιέσαι
στη θάλασσα σαν καθρεφτίζεσαι
να το θωρείς να μη ξεχνάς
Στους κήπους της μνημοσύνης ψάξε
το ρόδο σου να βρεις
να το προσφέρεις ταπεινά
τρέφοντας την ελπίδα πως,
ότι αγάπησες
δεν χάθηκε παντοτινά.
Όμορφα θάτανε θαρρώ,
ένα «μη με λησμόνει» να στολίζει
τις θύμισές σου γιορτινά.
Κι αν κλαις μονάχος
βυθισμένος
στου πελάγου την αμφιβολία
τι γίνηκε σωστά και τι ήταν λάθος
δέξου πως έτσι είναι, απλά.
Τα ρόδα πως δεν ζουν παντοτινά.
Αργοπεθαίνουν στους καιρούς
που η καταχνιά της θλίψης τα σκεπάζει
καθώς το χιόνι που παγώνει τα άμοιρα κλαριά.
Kοίτα ολόγυρα
σε τίποτα δεν είσαι μόνος.
Βαθιά η γνώση που τη πλάση κυριεύει
χλευάζοντας την πιο ακριβή μας πλάνη
πως τάχα, οι κήποι ζουν ολάνθιστοι παντοτινά.
Σκέψου πως, όσο ζεις
η άνοιξη τους χειμώνες θα διαδέχεται
φτάνει να ξέρεις
να τους αποχαιρετάς σωστά
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
