Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 αυταπάτες
 καλημέρα σε όλους
 
η νύχτα όπως κυοφορεί σελήνη νόθη
κι ως βρέχει ο ουρανός ευτέλεια κι απάτες
μέσα στα βάθη της ψυχής γεννιούνται πόθοι
και στου μυαλού τις κρύπτες θάλπονται αυταπάτες:

πως εξουσίαζα των θνητών –λέει- τις ορέξεις
και είχα την ιδιοτέλεια εξοστρακίσει
πως έδινα εγώ το νόημα στις λέξεις
κι αγάπη να σημαίνουν όλες, είχα ορίσει

πως κυβερνούσα -λέει - το ρουν της ιστορίας
και πως τα πάθη έλεγχα του σιναφιού μου
σ’ όλους τους σκλάβους ελεγα ξελευτερία
κι ύστερα έκοβα το γόρδιο του εαυτού μου…

στα αιώνια ρέοντα νερά σου μνόω της Στύγας
και στου φωτός την γέννηση που περιμένω
η μόνη αλήθεια πάντα εσύ που όλο μ’ οδήγας
ποίηση, σαν φάρος της νυχτός, άστρο αναμμένο



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Στίχοι για μελοποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
Helene52
13-05-2008 @ 00:12
Πολύ καλό !!!!! ::up.:: ::yes.:: ::up.::
letitbe
13-05-2008 @ 00:50
αψογο ποιημα
μετρο ριμα νοημα εικονες
μπραβο σου ::love.::
MARGARITA
13-05-2008 @ 02:20
σ’ όλους τους σκλάβους ελεγα ξελευτερία
κι ύστερα έκοβα το γόρδιο του εαυτού μου…

δεν ξέρω πια τι να σου γράψω Χρήστο και η εικόνα υποκλίνομαι δεν μου ταιριάζει....μπράβο σου...μπράβο σου ::smile.::
Ιππαρχος
13-05-2008 @ 02:22
Πάντα άψογος...
swordfish
13-05-2008 @ 02:51
Εξαίρετο! ::yes.::
zennoula
13-05-2008 @ 03:39
::yes.:: ::theos.::
Ναταλία...
13-05-2008 @ 04:25
Εξαιρετικό ::yes.:: ::up.:: ::theos.::
φραγκοσυριανος
13-05-2008 @ 07:15
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ..ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ.. ::up.:: ::hug.:: ::hug.::
Maria Olsen
13-05-2008 @ 09:39
Πολύ καλό το γραπτό σου, με συναίσθημα και λόγο που ρέει αγόγγυστα και φυσικά και λυρικά ταυτόχρονα. Με συγκίνησε και το θέμα σου και ο τρόπος που το έθεσες.
isidora
13-05-2008 @ 11:43
πως κυβερνούσα -λέει - το ρουν της ιστορίας
και πως τα πάθη έλεγχα του σιναφιού μου
σ’ όλους τους σκλάβους ελεγα ξελευτερία
κι ύστερα έκοβα το γόρδιο του εαυτού μου…

στα αιώνια ρέοντα νερά σου μνέω της Στύγας
και στου φωτός την γέννηση που περιμένω
η μόνη αλήθεια πάντα εσύ που όλο μ’ οδήγας
ποίηση, σαν φάρος της νυχτός, άστρο αναμμένο

Πολύ δυνατό αν και λιγάκι εσωστρεφές το βρίσκω ::kiss.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο