| |
Η ξεχασμένη γραφίδα , σκούριασε από το χρόνο και από την απραγία, χρόνια είχε να χρησιμοποιηθεί, πάντα εκεί στο ξύλινο, σκούρο, βαρύ, γραφείο και σκοτεινό όπως ήταν το δωμάτιο, έδινε έναν τόνο λησμονιάς. Φωτιζόταν από μια μόνο λάμπα, με το φως που μόνο να σε ξυπνήσει δεν μπορεί, σε αφήνει εκεί να ζεις μέσα σε διαφορετικό κόσμο… Χαρτιά στοιβαγμένα άτακτα το ένα πάνω στο άλλο, φάκελοι μες στην σκόνη και την ακαταστασία. Κόκκινες κουρτίνες δέσποζαν στα κλειστά παράθυρα… Σκονισμένος καναπές και φωτογραφίες σκισμένες, γυαλιά από ποτήρι ζωγραφίζουν με το λευκό κρασί την κόκκινη φλοκάτη. Το τζάκι σβησμένο πρόχειρα κάτι ξύλα ακόμα «ψήνουν» το χώρο. Τα ξεσπάσματα του νεαρού εργένη δυναμώνουν στο χώρο. Και όλα απλά αρχίζουν να βρίσκουν χρώμα. Αξύριστος μέρες, προφανώς απομονωμένος από τον κόσμο, το σπίτι μυρίζει κλεισούρα. Περπατά με προσοχή και φτάνει στην καρέκλα του γραφείου, κοιτά το χώρο, τον παρατηρεί και ύστερα το κουμπί rec φωτίζει…
« κλεισμένος μέρες, μήνες μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να καλύψω και την τελευταία απότιστη μεριά του μυαλού μου αλκοόλ, καταγράφω σκέψεις και βιώματα που μόνο μέχρι το 34ο έτος της ηλικίας μου φτάνουν. Απομονωμένος από όλους και από όλα, ακόμα και από το τελευταίο πρόσωπο που πίστευα να με αφήσει, ζω μόνος χωρίς κάποιον να αναζητά κάτι για μένα, σαν να μην υπήρξα και να μην έζησα. ...(συνεχεια...)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
