| |
| | Κοίτα να φύγεις, γιατί επιστρέφω |  | | |
Νομίζω ότι ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνον τον ήχο.
''Ντουκ ντουκ ντουκ''.
Το κεφάλι του Βασιλάκη στον πίνακα, ακουγόταν σαν τα χαλιά που τινάζουν οι κυράδες στις ταράτσες.
Η κλώτσια ήρθε τελευταία, επιβραβευτικά.
Ο σεβάσμιος δάσκαλος, κύριος Μ., έφερε το γκρίζο τσουλούφι του στη θέση του, μουρμουρίζοντας κάτι σαν ''με σύγχισες παλιόπαιδο'' ή κολόπαιδο.
Στην τάξη, νεκρική σιγή.
Καμμιά τριανταριά παιδιά της έκτης Δημοτικού, σκεπτόμενα ότι το δικο τους
κεφάλι μπορεί να είχε μια ανεπιθύμητη επαφή με τον πράσινο πίνακα
μαρμαρωμένα σαν να παίζαν ''αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα''
κοιτούσαν μια το πράσινο του πίνακα, μια τον Βασιλάκη.
Αυτός, τρεκλίζοντας και γρυλίζοντας, μικρό θεριό, άνοιξε την ξύλινη πόρτα και χάθηκε στον διάδρομο.
Τον θαυμάσαν όλοι, άλλη μια φορά για την αντοχή του.
Πως το άντεχε τόσο ξύλο βρε παιδί μου..
Όλοι συμφωνούσαν βέβαια ότι του άξιζε.
Απο μικροκλοπές, μπουνιές, εκφοβισμούς, χουφτώματα στα κορίτσια, απ' όλα ήξερε ο Βασιλάκης.
Σε μια απο τις λίγες εξομολογήσεις του γελώντας δυνατά, μου είχε πει πως ερχόταν στο σχολείο, γιατί έτρωγε λιγότερο ξύλο απ' ότι στο σπίτι.
Το χειρότερο έλεγε πως ήταν, να τον κρεμάει ανάποδα ο πατέρας του απο ένα δέντρο και να τον χτυπάει με ζώνη ή ''βίτσα''.
Ήξερα, μου έλεγε.
'' ..Όταν είχε πιεί πολύ, ερχόταν παραπατώντας και βρίζοντας.
Τότε ήταν η ώρα να εξαφανιστώ.
Αν προλάβαινα να περάσω απο το άνοιγμα που είχε το σύρμα στην αυλή και να φτάσω απέναντι στα σφαγεία, τη γλίτωνα.''
Μετά απο αρκετά χρόνια, έμαθα τυχαία, πως ο Βασιλάκης ήταν κρατούμενος στις φυλακές Λαρίσης.
Δεν έμαθα τον λόγο.
Ήξερα μόνο πως θα άντεχε.
Σκληρός. Μαθημένος απο μικρός.
Όταν τυχαίνει, σπάνια πια, να περάσω απο τη γειτονιά του, ψάχνω να δω το δέντρο στην αυλή του.
Κάπου - κάπου, όταν έχει λιακάδα, βγαίνουν οι κυράδες με χάχανα και φωνές στις ταρατσούλες τους.
Περνάν στο σύρμα τα χαλιά τους και με το κοπανιστήρι αρχίζουν το τίναγμα.
''Ντουκ, ντουκ, ντουκ''.
Σαν να πρασινίζουν όλα τότε.
Και αυθόρμητα, φέρνω τα χέρια στο κεφάλι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αρρώστησα κι απόκαμα, σ΄ αυτό το συννεφόκαμα... | | | |
|
Α.Ε. ΕΠΕ
16-05-2008 @ 22:16 | Συγκλονιστική ιστορία και απόδοση.
Επίτρεψέ μου συγχαρητήρια! | | TAS
16-05-2008 @ 22:33 | Ο ήχος σου με παρέσυρε ....
Είναι που τις τελευταίες δεκαετίες,
όλοι, βιώσαμε τις ανάλογες καταστάσεις στη ...ζούγκλα του μαυροπίνακα ;(μετά ...πρασίνισε) ...
Είναι η γλαφυρή περιγραφή σου των γεγονότων ;
Ή μήπως είναι αυτή η λύπη, που μου σφηνώθηκε διαβάζοντας,
καθώς "έβλεπα" τον Βασιλάκη
να τις τρώει στο κεφάλι
με βλέμμα σχεδόν αδιάφορο, (απ' την συνήθεια στην βιαιοπραγία ...)
(Όπως και νάχει, σπεύδω να διαβάσω και τα άλλα σου...
που οι "φούριες" των τελευταίων ημερών δεν μου επέτρεψαν να το κάνω...)
σ' ευχαριστώ Συννεφόκαμα . . | | MARGARITA
17-05-2008 @ 03:56 | Συννεφόκαμα ο Βασιλάκης θα αντέξει...εμείς όμως ας κάνουμε ότι μπορεί ο καθένας ενέντια στην κακοποίηση από όπου και αν προέρχεται...μπράβο σου για το θέμα.... | | nirbana
17-05-2008 @ 04:00 | η παροιμία λέει το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο....
αλλά κατέληξε στην κόλαση..
πολύ όμορφο το γραπτό σου και τα μηνύματά σου... | | justawoman
17-05-2008 @ 07:48 | Το απογειώνεις στο τέλος!
Μπράβο | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
