Πώς μπορεί το δάκρυ μου να' ναι εφήμερο, παροδικό, πεπερασμένο
όταν συνέχεια εσένα σκέφτομαι μ' όλη μου την ψυχή
και το κενό μου τ' ασυγκίνητο γεμίζει με μια καταλαγή ανεπαίσθητη, σιωπηλή.
Δάκρυ γλυκό, δάκρυ πικρό, με έγνοιες, βάσανα και πόνο σμιλεμένο
πάντα εφήμερο μα πάντα ' σαι παρών για 'με στη γη
δυσβάστακτα αγαπημένο συνεχίζεις με μια αιώνια γεύση υπαρκτή
