| |
Είσαι άνθρωπος σκληρός,
όμως δεν έχει σημασία.
Γιατί κι εγώ σκληρός αισθάνομαι,
φτιαγχένος από ατσάλι.
Πίστεψέ με,
τώρα αντέχω και στα κρύα.
Μπορεί να τρέψω και να τρίζω τα δόντια μου,
όμως αντέχω.
Αντέχω τα πάντα,
εκτός του εαυτού μου.
Πέρασε...
Δυο χρόνια τώρα,
η ψυχή μου γέρασε,
για άλλους κόσμους τώρα πετάει,
μα καθώς χαιρετάει,
βλέπεις τα δάκρυα που πέφτουν στον αέρα.
Είτε είναι βράδυ,
είτε είναι μέρα,
δεν έχει σημασία.
Ό,τι ώρα και να είναι θα φύγω.
Θα πάω αλλού...
Θα πάω,
σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη,
που όλοι με ξέρουν,
και κανείς δε με θέλει.
Οι μέρες περνούν,
κάθομαι πάλι στα σκαλιά και περιμένω.
Μένω...
Ο λόγος μου δε βγαίνει,
μα θα επιμείνω...
Λόγια...
Κανέναν δε μου είπε τον τρόπο να ζήσω.
Πως λοιπόν στα σύννεφα να ευτυχήσω;
Ζω...
Από τον τάφο θα βγω
και θα σου πω τραγούδια μαρμαρωμένα,
φτιαγμένα από τη τέφρα που 'χα στον ώμο μου.
Σαν τώρα απορείς,
έλα στα σύννεφα να δεις κι εκεί το μέλλον.
Όλοι με ξέρουν σα Ναπολέων...
Αναπνέουν...
Τα όνειρά μου στο ποτάμι επιπλέουν και χάνονται.
Δε πιάνονται.
Ούτε τα άγγιξα,
ούτε τα φίλισα,
ούτε στα χέρια μου τα κράτησα να δω πως είναι.
Μνήμες...
Το μοιαλό σου κυριεύουν τώρα οι φήμες.
Φήμες για το μεγάλο σου παρελθόν,
φήμες για το δικό μου μέλλον.
Πνοή...
Στα δάκρυά μου δεν ακούγεται φωνή,
όμως μπορώ κι εγώ να φωνάξω,
να ακουστώ σ' όλη τη γη,
χωρίς να με ακούσει κανένας,
αφού για όλους,
είμαι μια ψυχή περαστική που θα φύγει,
σαν τον αέρα που δεν μπορείς να τον δεις,
σαν την τώρα καρδιά σου που να χτυπήσει αδυνατεί,
σαν την αλήθεια που δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τη βρεί,
σαν το παρόν, που χρειάζεται επανασύνταξη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
