| |
| | Ο δήμιος της μαργαρίτας |  | | | Απόψε, σκέφτηκα να δώσω μικρόφωνο, σε μια ψυχή, που δεν έχει ελπίδα ν' ακουστεί αλλιώς... Τί κι αν δεν είναι η μόνη; Καλό μας ξημέρωμα! :-) | | |
Είχε πια σουρουπώσει για τα καλά,
όταν έτυχ’ αίφνης ν’ αφουγκραστώ
τις πνιχτές, σπαραχτικές κραυγές
μιας ανυπεράσπιστης, ανώνυμης μαργαρίτας,
καθώς σφάδαζε,
ακριβώς τη στιγμή που
ένας ερωτευμένος έφηβος
πρώτα έκοψε τον μίσχο
και μαζί, πρόωρα, το νήμα τής άσημης ζωής της∙
κ’ ύστερα,
καθισμένος σ’ ένα παγκάκι του πάρκου,
μαδούσε ένα – ένα τα φυλλαράκια της,
με την ανεμελιά κι αστοχασιά,
που γυρνά κανείς τον τροχό τής τύχης...
Κύλησε η δροσιά τους στο χαμό,
όπως τ’ αθώο αίμα στο ρυάκι…
Κ’ ήταν τα πέταλά της
ακρωτηριασμένα μέλη,
που ’πεφταν απαλά στο χώμα∙
πουπουλένι’ αθύρματα
στον εσπερινό ψίθυρο της αύρας...
Οιμωγές βασανισμών και μαρτυρίου
στα κρεματόρια της κτηνωδίας∙
σωροί κατακρεουργημένων σωμάτων∙
τυφώνας ολέθρου,
ξάφνου,
σάρωσε τα έγκατα της μνήμης...
Αμφίσημος ο Έρως,
με το τόξο του
περασμένο στην πλάτη χιαστί
και τη σπιρτάδα στα γαλανά του μάτια,
παρατηρούσε σιωπηλά τον δήμιο,
κρυμμένος σε μια γωνιά του κάδρου∙
δίχως ίχνος τύψης,
που όπλισε το χέρι τού θύματός του…
Τ’ αγριολούλουδα ολόγυρα,
μου φάνηκαν
σαν τα βουβά πρόσωπα
του χορού αρχαίας τραγωδίας…
Κι ο μακελάρης,
με βλέμμα απλανές,
βαθιά συλλογισμένος,
βούλιαζε, τώρα,
παντέρμος στην αμφιβολία του,
ανυποψίαστος για τη φρίκη,
που ’χε σκορπίσει στην καρδιά μου
και στο ηλιοβασίλεμα...
Όποτ' αμφιβάλλετε για την αγάπη σας,
−σας ’ξορκίζω!−
τουλάχιστον
λυπηθείτε τις άμοιρες τις μαργαρίτες.
Τί με κοιτάζετε
σαν κεραυνόπληκτα καμπαναριά;
Έχουν κι αυτές σώμα και ψυχή…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 19
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Denis
19-05-2008 @ 13:50 | Το περασμένο σαββατόβραδο πέρασα απ' την Τεχνόπολη, στο Γκάζι... Δεν ξέρω πως, αλλά θυμήθηκα αυτό: http://www.zshare.net/audio/12270890605ab6c3/ . | | spil †
19-05-2008 @ 13:54 | Σάκη, υπερέβαλες τον εαυτό σου σε ευαισθησία και ποιητικό οίστρο !!!
Η κριτική μου : Σ ευχαριστώ !!! | | Aris4
19-05-2008 @ 14:06 | " Speaker for the dead "
Σακη , απιθανο φιλε μου ! ::theos.:: | | zennoula
19-05-2008 @ 15:05 | ::up.:: ::yes.:: ::hug.:: | | Αγνή
19-05-2008 @ 15:19 | αν το αίμα τους είχε το ίδιο χρώμα...
Ντένις...είναι τόσο λεπτό!!!! | | CHЯISTOS P
19-05-2008 @ 15:19 | " Οιμωγές βασανισμών και μαρτυρίου / στα κρεματόρια της κτηνωδίας∙ / σωροί κατακρεουργημένων σωμάτων∙ / τυφώνας ολέθρου, / ξάφνου, / σάρωσε τα έγκατα της μνήμης... "
Λες ε ;
Σάκη είσαι υπέροχος !
| | ΓιΟΥΛΗ_Τ
19-05-2008 @ 16:23 | κεραυνοπληκτα καμπαναρια!!!
εμπνευσμενο Σακη!
αυτο ειμαστε' ποτε θα κουνηθουμε??!!!!!
υπεροχο ευγε σου... | | tinios
19-05-2008 @ 22:26 | Είδες φίλε μου Denis, γιατί ξεχωρίζω τον ελεύθερο στίχο, απ' τον " ελεύθερο στίχο";
Υπέροχα νοήματα, κατανοητά, μεσ' στην αλληγορία τους!
Τα σέβη μου! | | επισκέπτης
19-05-2008 @ 22:45 | καλά Διονύση δεν ξέρεις πως ένιωσα διαβάζοντάς το.....!
δε φαντάζεσαι πόσες φορές έχω αισθανθεί ακριβώς έτσι στη θέα κάποιου που μαδάει μαργαρίτες....
σ' ευχαριστώ που το φώναξες... και πως το φώναξες!!! ::smile.:: | | Xωρολάτρης
19-05-2008 @ 23:10 | Κεραυνόπληκτα καμπαναριά..Σφαδασμος μιας μαργαριτας..Μακελάρης ο Ερωτευμένος..Αμφίσημος ο Ερως..
Η ποιηση έχει τελικά ενα γνώρισμα..γνωρίζεται.Denis μου εφτιαξες υπέροχα το πρωι μου..Σ ευχαριστω!! | | swordfish
20-05-2008 @ 00:35 | Ωραίος, Σωστός, νόηματικές προεκτάσεις!!!! ::yes.:: | | MARGARITA
20-05-2008 @ 00:38 | Αφήστε ήσυχες τις μαργαρίτες...καρδούλα μου καλημέρα σου | | Δήμητρα
20-05-2008 @ 01:30 | Υπέροχο...ς.
Μόνο αυτό... | | arpistre
20-05-2008 @ 06:34 | όποτε ανεβάζεις,
πολύ ευχαριστιέμαι να τα διαβάζω!!
::hug.:: | | Denis
20-05-2008 @ 08:29 | Παιδιά, σας ευχαριστώ από καρδιάς για την επίσκεψη!
Διευκρινίζω απλώς, ότι τα καμπαναριά: α) μας κοιτάζουν... αφ' υψηλού, τούτ' έστιν, με μια δόση... υπερ_οψίας, και β) επειδή είναι, κατά κανόνα, εξοπλισμένα με αλεξικέραυνα, έχουν αναπτύξει μιαν ανοσία ή, μάλλον, αναισθησία κι απάθεια στα πλήγματα από κεραυνούς... Νομίζω ότι πρόλαβα κι απάντησα στην κριτική του Ίουλου, προτού καν τη σκεφτεί ή την καταχωρίσει! Άλλωστε, έχει καταντήσει τόσο πληκτικά προβλέψιμος... Η φράση αυτή, συνεπώς, περιέχει δυσφορία, μαζί κι απαισιοδοξία, ότι κάτι μπορεί αισθητά ή, πολύ λιγότερο, θεαματικά, ν' ανατρέψει την, σταθερά επιδεινούμενη, δυσαρμονία στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, η οποία έχει προέλθει από την αδυσώπητη λεηλασία και την διαρκή καταδυνάστευσή της απ' αυτόν... Δεν τρέφω, δυστυχώς, και πολλές ελπίδες ότι θα ιδρώσει τ' αυτί ανθρώπων, όπως ο Ίουλος... Η αγριότητα του ανθρώπου προς τις μαργαρίτες, με πρόσχημα τον έρωτα, είναι, δυστυχώς, μια απλώς συμβολική όψη της γενικότερης και, ασφαλώς, πολύ βαρύτερης ασέβειάς του προς τη Φύση στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ''ανάπτυξης'', που υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενεών και, μεσομακροπρόθεσμα, στρέφεται εναντίον της ίδιας του της επιβίωσης ως ζωικού είδους...
Έχετε την ::love.:: ! | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
21-05-2008 @ 04:01 | Σ' εκτιμώ απίστευτα βρε Διονύση γιατί σε διακρίνει μια σπάνια αίσθηση δικαίου και ευαισθησίας.
Το ποίημα δυνατό, έδωσε ξεκάθαρα το μήνυμά σου.
::love.:: | | NIK-TSIK
27-05-2008 @ 00:29 | Πολύ ευαίσθητο ::yes.:: | | ρεμπω
29-05-2008 @ 06:25 | μπράβο πολύ καλό
| | ΛΑΧΕΣΙΣ
10-07-2010 @ 15:58 | θυμήθηκα αυτό...
http://www.youtube.com/watch?v=SbnLSFncChA
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
