stixoi.info: Η πόλη μας

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	133296 Τραγούδια, 271883 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Η πόλη μας

Υποκινούμενος από το αντίστοιχο, "Μνήμες", της Ισιδώρας

Η πόλη μας

Πόσο χαρούμενη η πόλη η δική μας !
στης τρελαμένης μας αγάπης τον καιρό,
πού ‘ταν σπασμένοι της καρδιάς οι κωδικοί μας
κι έπινε ο ένας για τον άλλονα νερό !

Κάθε σκιά κι έλεγα πίσω μου πατούσες.. .
σε κάθε ήχο φανταζόμουν πως μιλάς.. .
σε κάθε βλέμμα πως εσύ θα με κοιτούσες.. .
σε κάθε αγέρι πως εσύ θα με φιλάς.. .

Κι όταν της έριδας μας ’ξόργισαν, τα μήλα
κάθε σημάδι σου γινόταν και πληγή,
σ’ ένοιωθα να ‘σουν στα πεσμένα της τα φύλα
κι ήθελα ένα ν’ απογίνω με τη γη..

…Κι έμεινε η πόλη μ' αδειανά γκρίζα ντουβάρια
να τη στοιχειώνουν αναμνήσεις μας παλιές,
μνήμες που έγιναν στην σκέψη μας κουβάρια
σκέψεις γλυκόπικρες, του σήμερα θηλιές…
-.-


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 9 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

LILA KIRA 20-05-2008 @ 12:38	(μνήμες που έγιναν στη σκέψη μας κουβάρια σκέψεις γλυκόπικρες του σήμερα θηλιές) όλα τα λεφτά ::up.:: ::up.:: ::yes.::
χάρης ο κύπριος 20-05-2008 @ 12:44	όλο είναι υπέροχο. την εκτίμισή μου ! ! !
estia 20-05-2008 @ 13:23	Καλό σου απόγευμα Χρήστο υπέροχο τα ποιήμα σου
isidora 20-05-2008 @ 13:46	Και μια ευχή για όλους μας... Θάρθει μια μέρα λιγότερο απλή Που θα βλαστήσεις σαν αίνιγμα εντός μου Θάρθει μια μέρα λιγότερο απλή Που θάσαι φως μου ο εαυτός μου Θάρθει μια μέρα λιγότερο απλή Που θάχεις γίνει ένα μαζί μου Που θάχω γίνει ένα μαζί σου Σαν τη γοργόνα τη μυθική Θάναι η ψυχή μου μες την ψυχή σου Και ως θα κυμαίνονται στο βυθό Οι δυό μας φύσεις σε μια ενωμένες Σε ένα σύμπλεγμα μυθικό θάναι οι καρδιές μας σφιχτοδεμένες Θ άρθει μια μέρα λιγότερο απλή Που θα βλαστήσεις σαν αίνιγμα εντός μου Θάρθει μια μέρα λιγότερο απλή Που θάσαι φως μου ο εαυτός μου
Άθη Λ. 20-05-2008 @ 13:52	Έτσι είναι οι πόλεις φίλε μου, αδειάζουνε νωρίς και μένει η ανάμνηση σαν έρθεις να τις δεις, άδειοι από συναίσθημα οι δρόμοι οι γνωστοί σου κι έχουνε φύγει οι φίλοι σου για αλλού οι παιδικοί σου χαθήκανε οι γειτονιές, τα γέλια, κι οι αλάνες μόνο σημάδια άφησαν του χρόνου οι φαγάνες αλλάξανε οι άνθρωποι, κλειστοί είναι στα κλουβιά τους την πορτα δεν σου ανοίγουνε, ούτε και την καρδιά τους Στο στέκι με τους κολλητούς, τα πάντα έχουν γεράσει είν' τα τραπέζια μοναχά, και μούχλα έχουν πιάσει Μοιάζει η πόλη φάντασμα, σωπάσαν οι φωνές το αύριο είναι άγνωστο, και πέθανε το χτες... Χρήστο μου, την αγάπη μου!!! ::love.::
Xωρολάτρης 20-05-2008 @ 14:03	Υπέροχο χρηστο..Δεμένο.αλληγορικο και θαυμασιο..Τα σέβη μου!!
ALYZIOS 20-05-2008 @ 14:57	ΟΜΟΡΦΟ ,ΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΚΡΑ ...... ::up.:: ::theos.:: ::smile.::
Archontia 20-05-2008 @ 17:33	Αριστοτεχνικά "υφασμένο". Συγχαρητήρια!
Ναταλία... 21-05-2008 @ 05:17	Κάθε σκιά κι έλεγα πίσω μου πατούσες.. . σε κάθε ήχο φανταζόμουν πως μιλάς.. . σε κάθε βλέμμα πως εσύ θα με κοιτούσες.. . σε κάθε αγέρι πως εσύ θα με φιλάς.. . αραχνουφαντο κέντιμα ::yes.:: ::up.:: ::theos.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο