| |
Το τελευταίο ποίημα μου, αφήνω αμανάτι,
σε κάθε έναν απο σας που είχατε διαβάσει.
Ήρθε η ώρα κι ο καιρός, να βρώ λίγο ραχάτι,
κι αν επιστρέψω σύντομα, κάποιος δε θα το μάθει.
Μάλλον θα είναι η μούσα μου, η ωραία Μαριλία,
που διάλεξε μονάχη της, να βρεί την ηρεμία.
Όμως χωρίς την μούσα μου, μένω στην απραξία,
δεν έχω πλέον όρεξη και έμπνευση καμία!
Διάλεξα αυτό το ποίημα να στείλω τις ευχές μου,
σε κάθε έναν απο σας, που ένιωσε τις στιγμές μου.
Μαζί με μένα κάνατε στον έρωτα ταξίδια,
μα ήρθε ετούτη η στιγμή να πάψω τα παιχνίδια.
Εγώ δεν ζήτησα ποτέ, να αλλάξω όλο τον κόσμο,
έγραψα μόνο σκέψεις μου, που διώχνουνε τον πόνο.
Έδωσα τις απόψεις μου, μονάχα να τις δείτε,
ίσως να είναι άρρωστες, μα μην τις ασπαστείτε.
Ίσως δε βρήκα πουθενά, τον έρωτα δικό μου,
ίσως όπου κι αν έψαξα να βρώ το γιατρικό μου,
να είχα τείχος την ντροπή κι αέρα στα μυαλά μου,
όμως δεν απελπίζομαι, θα βρώ τα ιδανικά μου.
Δεν είναι εύκολο ποτέ να ψάχνεις την αλήθεια,
και εγώ λοιπόν βαρέθηκα να ζω με παραμύθια.
Όταν θα βρώ το φάρμακο που διώχνει κάθε θλίψη,
θα επιστρέψω άμεσα, να δώσω κάποια λύση.
Σε βάθος άλλο πια λοιπόν και ορίζοντα του χρόνου,
σε ένα άλλο πιο όμορφο, σημείο αυτού του κόσμου,
ίσως να ανταμώσουμε ξανά όπως και πρώτα,
με καπετάνιο την καρδιά, και της ψυχής τη ρότα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
