| |
Μια πεδιάδα έρημο φως
άψυχη πέτρα,ψυχωμένο χορτάρι
καταπράσσινη θάλασσα-άρπα,
κι ουρανός καταγάλανος τόσο...
βαθύς, μα απόμακρος!
Από τον ίλλιγο μιας πολεμίστρας
ηλιοκαμμένης και φθαρτής,
μία τα ξύλινα στηρίγματα κοιτάζω
και μια το έρημο χωράφι
της σιωπής.
Στο βάθος του ορίζοντα, βαθιά
τίποτα δυστυχώς δεν ξεχωρίζω
ούτε στη φύση την νεκρή της κουπαστής'
έτσι την ύλη της ψυχής μου ορίζω,
παράλογη συνάμα κι ευτυχής.
Περιφρονώ το τελευταίο τέλος της'
ο θάνατος αδιάφορος κριτής,
σπάθισμα χρόνου-η συνάντηση του χρόνου της-
μ'αυτό που λέγεται Θεός υποταγής
κι απελπισμένη ευδαιμονία για το πνεύμα μου το άγρυπνο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
