| |
Τραγούδια πάνε κι έρχονται
τραγούδια όμως δεν μένουν
που να μιλάν για τη ζωή
κι αυτούς που την προσμένουν
Πολλές φορές το σκέφτηκες
τον στίχο να 'χες γράψει
κάποιου φίλου μακρινού
χωρίς να τον πειράξει
Έτσι βωβός ξεκίνησες
στο άπλετο το τέλος
ψάχνωντας λέξεις στο γκρεμούς
ψάχνωντας ζωντανούς νεκρούς
Το φίλο σου συνάντησες
τον ρώτησες τι κάνει
κι οταν σου είπε τα κακά
αφέθηκες στη ζάλη
Πίστευες ήσουν μοναχός
χωρίς γονιούς στον κόσμο
άλλά υπήρχαν κι άλλοι
με του Χριστού τα πάθη
Απ'το ταξίδι επέστρεψες
και έκατσες να γράψεις
Μα ήταν πολύς ο πόνος σου
κι απλετος ο φόβος σου
Την αλλή μέρα το πρωί
γείτονες σε βρήκαν στο χάρτι
κι ύστερα κατάλαβαν κι αυτοί
ποσ' αδικη ήταν η ζωή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
