| |
δεν με νοιάζει αν δεν με θυμάσαι. Αν τα βράδια σου σαν ποτάμια σε στενα περάσματα. δεν θυμάμαι τον τρόπο που έκλεινες τα μάτια σου, μετά απο κάθε φιλί, θυμάμαι μόνο το τρόπο που μου μιλούσες στην βροχή. Δεν σε κοιταξα με τον τρόπο που κοιτώ, στα μάτια, να γευτώ το πάθος σου για ζωή. Αν η ζωή είχε δυο οψείς, όπως μου ειχες πει, θα τις χάραζα σε γυαλί και θα τις έσπαζα κομμάτια...στην άκρη του βράχου, που οι ζωές μας μπλέχτηκαν σε κατάμαυρο αδράχτι, έπλαιξαν ένα όμορφο κοκκινο παραμύθι μαυρης κλωστης και έδωσαν λεξεις για νεα αρχη. Και οι πρωτες νοτες του "εγω και εσυ μαζι" άρχισαν να χτυπουν ζωηρά στο ακουσμα του πρώτου μας φιλιού. Κι τοσο απλά βρεθηκαμε σε καταγάλανα νερα να πλατσουριζουμε σαν μωρά που τωρα αναγνωρίζουν το νερό...Αυτο που μας εννωνε τι άραγε να ήταν? Ιστορίες παλιές
με πριγγιποπούλες και πρίγγιπες ή απλά η προσμονή για το μέλλον που θα μπορούσε να υπάρξει η δική μας ζωή, το δικό μας παραμύθι. Αν είχε φωνή θα έλεγε, ΝΕΡΟ, αν ειχε πνοη θα ανάσαινε, αν ειχε μορφή θα ζουσε ηδη αναμεσα μας...
Δεν είχα μυαλό να θυμηθώ, απ'τα κύματα να κρατησω τον έρωτα μας, ζωντανό. Μας πέταξε η αγάπη στον κόσμο, άμαθους και μόνους, να δούμε αν μας ανήκει η αγκαλιά. Σαν τον οδυσσέα, χίλια δεινά περάσαμε μέχρι που φτάσαμε στην ΙΘΑΚΗ. Οι γαλήνιες φωνές χιλιάδων αγγέλων να ψάλλουν με γλυκιά φωνή το δικό μας "τέλος". Μην σε τρομάζεο το τέλος παρα μονάχα το "αντίο"! το "εχε γεια" το οριστικό.
Μετα απο χρόνια σαν κοιτώ το άλμπουμ αυτό το ανοιχτό, μια ευχή πετω μπαλάκι στο θεό! Με αποστολέα έμένα και παραλήπτη απλά το δημιουργο τον κατακτητή του δικού μου ποιήματος, της δικής μου ζωής πλάστη- ενεργό. Μα δεν ειναι ο έρωτας σκληρό ναρκωτικό....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
