| |
Η ανθρωποτητα , σιγα σιγα σκαρφαλωνει στο σωμα μου.
Δισεκατομμυρια μικροσκοπικα ανθρωπακια ανοιγουν δρομο μεσα απο τις τριχες μου γλυφοντας τα νηματα απο το κουρελιασμενο μου δερμα και πινοντας τον ιδρωτα που τρεχει στα χερια μου...
Ποναω.Κλεινω τα ματια.
Τα νιωθω σκυμμενα να βοσκουν απανω μου τρωγωντας λαιμαργα ο,τι απεμεινε απο αυτο που υπηρξα η καλυτερα απο αυτο που θα ηθελα να ημουν.
Τι ανοητος...Και τωρα...
Αναριθμητα αγρια κοπαδια λεηλατουν το κρεας μου , μασανε αργα , απολαυστικα τα ζωτικα οργανα μου και γεμιζουν με τα βρωμερα τους σκατα το μολυσμενο μυαλο μου.
Αναριθμητες ανασες , ανεπαισθητες , ελαφριες γρηγορες, ανασες καυτες και ο πυρετος ανεβαινει...
αν κανεις...αν κανεις ησυχια θα ακουσεις το κροταλισμα των δοντιων τους , πιστεψε με...
Γυριζω πλευρο και η ανθρωποτητα κινειται ελαφρα στο κορμι μου.
Ανοιγω τα ματια.
Ο κοσμος τωρα ειναι κοκκινος και μια γλυκια μυρωδια γεμιζει τα βουλωμενα μου ρουθουνια.
Το προσωπο μου σταζει αιμα.Το στομα μου ειναι γεματο απο πηχτο ζεστο αιμα.
Αιμα.Οχι , οχι το δικο μου.
Σκυβω ξανα , βυθιζω το κεφαλι μου στην ματωμενη λακουβα και με τα δοντια καθαριζω το κοκκαλο απο τις σαρκες.Μασαω...
Μα που ειμαι...?....
Μια ακορεστη πεινα με σπρωχνει να οργωσω το σαρκινο χωραφι που απλωνεται μπροστα μου.
Προχωραω σαν τρελος ψαχνοντας να βρω καποιο μονοπατι αναμεσα στις τριχες και βουτωντας οπου μπορω στα αλμυρα ποταμια του ιδρωτα που κυλανε κατω απο τα ποδια μου.
Κολυμπαω χορτατος και ηρεμος...."Ευτυχισμενος"....
Σηκωνω το κεφαλι ξανα.
Τι παραξενο , γυρω μου δισεκατομμυρια αδερφοι μου κανουν ακριβως το ιδιο με εμενα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
