| |
| | Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ |  | | | *"Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ..." K.Γ.Καρυωτάκης + ^Γιώργος_Κ | | |
[I][align=left]Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε απ' τη γη!
Οταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.
Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός *[/align][/I]
[B][align=center]Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
μα μείναμε στον κόσμο μας μονάχοι
ζητώντας την αλήθεια φυλαχτό
σαν κόσμημα από πέτρα, την αγάπη
γευτήκαμε το αίμα για νερό
και σκλήρυνε η καρδιά από τα λάθη
τον σύντροφό μας κάναμε εχθρό
για φίλο τον καπνό μα και τη στάχτη
τι τρέλα που φτάσαμεν εδώ
καλύτερα να είχαμε αποδράσει
φυγάδες της ζωής μ’ ένα σκοπό
ο κάθε πικραμένος να γελάσει
μας πρόδωσαν στον κόσμο τον κακό
αισθήματα που τα ‘χαμε μοιράσει
προσμέναμε να βρούνε θησαυρό
τα χείλη που φιλιά είχαν κεράσει
τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
κι ακόμα δε γευτήκαμε τα πάθη
πληγές και πόνο κάναμε Θεό
αγγέλους να φυλάνε μι’ αυταπάτη ^[/align][/B]
[I][align=left]Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά! *[/align][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 15
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | | |
|
Denis
01-06-2008 @ 06:00 | ''... για φίλο τον καπνό μα και τη στάχτη. [...]'' ::sad.:: | | Γιώργος_Κ
01-06-2008 @ 06:03 | ::yes.:: | | Helene52
01-06-2008 @ 06:05 | Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ
μα μείναμε στον κόσμο μας μονάχοι
ζητώντας την αλήθεια φυλαχτό
σαν κόσμημα από πέτρα, την αγάπη
::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | karpox
01-06-2008 @ 06:39 | γευτήκαμε το αίμα για νερό
και σκλήρυνε η καρδιά από τα λάθη
τον σύντροφό μας κάναμε εχθρό
για φίλο τον καπνό μα και τη στάχτη
φιλε Γιωργο
και τα δυο σιμα θανατηφορος συνδιασμος....
::cry.:: | | zennoula
01-06-2008 @ 06:43 | ::hug.:: ::up.:: ::yes.::
γεια σου γιωργακη
καλο μηνα | | Κατσοράκι
01-06-2008 @ 06:50 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Γιώργος_Κ
01-06-2008 @ 06:51 | karpox για εκεί πάει ολοταχώς το πράγμα και το εννοώ με ένα τεράστιο χαμόγελο ::yes.:: | | Γιώργος_Κ
01-06-2008 @ 06:52 | Φιλάκια σε όλους ::kiss.:: ::kiss.:: ::kiss.:: | | elenitheof
01-06-2008 @ 07:46 | Γιώργο, καλό μήνα. | | το κορίτσι του Μαι
01-06-2008 @ 07:52 | τον συντροφο μας καναμε εχθρο
για φιλο τον καπνο μα και τη σταχτι
προσμεναμε να βρουνε θρησαυρο
τα χειλη που φιλια ειχαν κερασει ::yes.:: ::up.::
καλο μηνα σου ευχομαι ::smile.:: | | Ιππαρχος
01-06-2008 @ 08:03 | Πικρό και όμορφο συνάμα | | TROUKINI
01-06-2008 @ 09:22 | ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΩΡΓΟ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ... | | Ελένη Καιγή
01-06-2008 @ 11:43 | Γεια σου Γιώργο, πολύ ωραίο! | | letitbe
02-06-2008 @ 12:19 | Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τι να 'χουμε, τι να 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά! *
υπεροχο ::up.:: ::love.:: | | ΕΛΕΑΝΝΑ
03-06-2008 @ 12:13 | ::sad.:: μπράβο για το ποίημα ::sad.::καλό είναι να σκαλίζουμε που και που την καρδιά μας με τη λύπη για να βρίσκεται σε ετοιμότητα.δυστυχώς.
καληνύχτα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
