| |
[B][align=center]Άνοιξες σαν μπουμπούκι τα πέταλα στην Άνοιξη
και μίκρυνε η θλίψη μου απ'το βλέμμα
μύρισε ουρανό ξυπνώντας
εικόνες που είχαν για τα καλά κουρνιάσει.
Στη ζώνη της Παράνοιας απόψε προσκυνώ,
θυμίζω τρέλα που ξεχάστηκε στον πόλεμο
κι εσύ μικρός για την αγάπη μου αυτή
δανείζεις όλα σου τ'αγγίγματα στις φλύαρες μοναξιές σου.
Σαν τιμωρία που την μυρίζεσαι όταν φτάνει
και της καρφώνεις προσευχές στα μάτια
για να σε προσπεράσει,να μην σε δει.
Τραγούδια που χαϊδεύεις σαν τα λες
και συντροφιά τις νύχτες σου κρατάνε,
μα την Ιθάκη σου δεν σβήνουν
τα ψάθινα φιλιά σαν ζεις σ'ακρογιαλιά γεμάτη πόνο.
Ξεψύχησε το όνειρό σου,το βούρκωσες,
κι έχεις ένα ηλίθιο χαμόγελο γι'αυτούς που σε κοιτάνε
αγνοώντας πως ξέρω να διαβάζω τη ψυχή σου,
πως ντύθηκα αθάνατη από τη δύναμή σου
και άντεξα το νόημα της κάθε μιας πληγής σου
γι'αυτό κι αναγνωρίζω κάθε βλέμμα σου.
Άνοιξες σαν μπουμπούκι τα πέταλα στην Άνοιξη
και μοίρισε δροσιά το πρόσωπό μου
μα οι στάλες της κρυστάλλωσαν από το φέρσιμό σου
ανόητο λουλούδι!
Δεν ξέρεις τι κρατάμε απ'τη ζωή
παρά μόνο όταν το χάσεις ζωγραφίζεις ένα δάκρυ
για τα όσα θα μπορούσαμε να χτίσουμε μαζί.. [/align][/B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
