| |
Τοτε τ αστρο λιγακι χαμηλωσε
και με κοιταξε κατω απ τα φρυδια
μα σαν βραχος στη θεση παρεμεινα
και γι αυτο πρεπει να χεις Αρχιδια,
που τα ειχα δεν τιθεται ζητημα
και το θαρρος μου το χουνε λιγοι
μα και να θελα πως να κουνιομουνα
ετοιμο ηταν το σκατο να μου φυγει.
Τοτε ακουστηκε η φωνη του στεντορια
που ταν ιδια σαν του Πιραντελο
ειπε αυτο ξεπερναει τα ορια
εδω εισαστε ενα μπουρδελο,
να σας δωσω τα φωτα μου ηθελα
στους καυμους σας να γινω πανακεια
και κοιταξτε με πως εκαταντησα
ειμαι αστρο και βλεπω αστρακια.
Και νομιζετε κιολας κοπροσκυλα
ολα γιναν για μενα εξαιτιας
πια δεν βλεπω την ωρα να φυγω
σας σιχαινομαι μεχρι ναυτιας,
ειναι η φυση σας τετοια ακαματηδες
ετσι ησασταν παντα λεχριτες
νυχτεριδες το φως δεν αντεχετε
για αυτο φευγω για παντα αλητες!
Το κεφαλι στο εδαφος εσκυψα
ντροπιασμενος χωρις ηθικο
κι οταν κοιταξα παλι δεν ητανε
ειχε φυγει τ αερικο,
Κατα ομαδες στους δρομους βαδισαμε
βουβοι αμιλητοι χερι με χερι
μα εντελει δεν αυτοκτονησαμε
μαλλον ειχε δικιο τ αστερι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
