| |
Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Είμαι θεατρόφιλη και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στις παραστάσεις χορού .Πήγα χθες στην Πειραιώς 260.Μέσα σε μία τεράστια αποθήκη. Το είχα ξανακάνει πέρσι όταν είδα μία παράσταση που μοναδικό σκηνικό της ήτανε δύο γραμμές του τραίνου. Και ένα πολύ καλό επιτελείο .Ηθοποιών. Πρώτη και καλύτερη ήταν η Άννα Κοκκίνου. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Σεμνή, ταλαντούχα και κυρίως χαμηλών τόνων ηθοποιός. Για εκείνη την παράσταση δεν είχε γίνει. Πολύ διαφήμιση. Ήξερε καλά τι σημαίνει σκηνική απόδοση και θεατρική ερμηνεία ενός λογοτεχνικού έργου. («Το τέλος της μικρής μας πόλης». «Ανυπεράσπιστοι». «Θητεία». «Σπουδές». «Η Φωτιά». «Το Διπλό Βιβλίο» του Δ. Χατζή)Ποιος ξεχνάει τον τρομερό Βιζυηνό της;
Η ίδια είχε δηλώσει ότι :Αυτό που προσπάθησα, και εξακολουθώ να προσπαθώ , είναι να ακουστεί ο λόγος. Και να φανεί μια πορεία, η διαδρομή μιας περιόδου του νεοελληνισμού, η πρόσφατη ελληνική Ιστορία με τις δραματικές της περιπέτειες και προεκτάσεις, η οποία όμως πιστεύω φτάνει μέχρι τώρα και εκτείνεται και μετά, πάει προς το μέλλον. Με τη μορφή θεατρικής δράσης αποδίδονται όλα τα κείμενα. Το μεγάλο πάντως βάρος έπεσε στο λόγο».(Ελεφτεροτυπία 20-07-2007)
Μπήκα στην αίθουσα. Πρόθυμη και έτοιμη .Ξεκούραστη και με καλή διάθεση. Δίπλα μου υπήρχε μία τεράστια ουρά ανθρώπων .Που περίμεναν. Να μπουν .Στην σκηνή. Είχα ενημερωθεί ότι για τις ανάγκες της παράστασης απασχολήθηκαν 133 άτομα(οι περισσότεροι εθελοντές) και λίγοι ηθοποιοί. Είχε γίνει πολύ διαφήμιση σε όλα τα έντυπα μέσα και στην τηλεόραση. Οι κομπάρσοι περίμεναν και έξω από την αίθουσα.Στο δρόμο. Πολύχρωμα ντυμένοι .Μερικοί με καρεκλάκια άλλοι όρθιοι και υπομονητικοί. Στην σκηνή υπήρχαν άλλοι τόσοι .Όρθιοι και καθιστοί. Μπροστά στο μικρόφωνο μία κυρία με σπαστά ελληνικά εξηγούσε. Πόσο την έχει μαγέψει η Ελλάδα και ο εραστής της. Ότι δεν θέλει να φύγει από εδώ. Και που να πάει;. Όλα αυτά τα έλεγε με μία μονότονη και κουραστική φωνή. Το βουητό της αίθουσας ήταν κουραστικό και ενοχλητικό. Για τα αυτιά μου.
Στις εννιά και τέταρτο ακριβώς ξεκίνησε η παράσταση. Εκτιμώ ιδιαίτερα όταν μία παράσταση αρχίζει στην ώρα της. Μέσα στην απόλυτη σιωπή οι πρώτοι ηθοποιοί εναλλάσσονταν στο μικρόφωνο. Τρέχανε από την ουρά φτάνανε στο μικρόφωνο λέγανε λίγες λέξεις και μετά, τρέχοντας πάλι, επέστρεφαν στην ουρά. Έλληνες και ξένοι. Ζωντάνευαν για λίγο για να μεταμορφωθούν σε άτομα ιδιαίτερα κουρασμένα και σιωπηλά. Φωναχτά .Με πολλά υπονοούμενα.. Με γκριμάτσες. Μία συνεχή ροή ανθρώπων στο μικρόφωνο. Η μουσική τόνιζε την έξαλλη ή την ήρεμη ψυχολογική φόρτιση του κάθε ρόλου. Το έλεγε και ο τίτλος Πεθαίνω σαν χώρα, μία παράσταση για 999 ανθρώπους και ένα μικρόφωνο. Το είπε και η Μπέμπα Μπλάνς στο τέλος.
Στο θέατρο συγκεντρώνεις την προσοχή σου σε δύο ή τρία πράγματα. Παρακολουθείς την παράσταση.Δίνεις ιδιαίτερη έμφαση. Στο λόγο. Στην δράση. Στην σκηνική παρουσία. Το σύνολο το αναλύεις στο τέλος της παράστασης .Ξέρεις ότι είναι μία ομαδική προσπάθεια που καθοδηγείται από έναν μαέστρο. Ο σκηνοθέτης Μ. Μαραμαρινός. Το κείμενο του Δ. Δημητριάδη ήταν ποιητικό πεζό λόγο. ΄΄ Πεθαίνω σαν χώρα δίπλα σου χωρίς να μπορώ να αντιδράσω, με ενωμένα τα άκρα και δίχως φωνή ουρλιάζω για τους χάρτινους πύργους σας.΄΄ Πραγματεύονταν έννοιες και σκέψεις πολύ σημαντικές στην ζωή μας. Η ελευθερία, η πατρίδα ,οι άνθρωποι της. Ήταν πολύ καλό κείμενο αλλά…Στο χάος της αίθουσας δεν το άκουγες τα λόγια. Η μουσική ξεπερνούσε τα 200 ντεσιμπέλ και το σκέπαζε! Το τρέξιμο και το φωναχτό των κομπάρσων και των ηθοποιών σου αποσπούσαν την προσοχή. Στην μισή παράσταση δεν κατάλαβα τι λέγανε επειδή είχε δοθεί βαρύτητα στην σκηνική δράση .Αυτό το είχα δει και στην παράσταση του Λ. Βογιατζή πέρσι .Για λόγους εντυπωσιασμού εκεί οι ηθοποιοί περπατούσανε και τρέχανε συνέχεια πάνω στην σκηνή(Αντιγόνη» του Σοφοκλή.-Επίδαυρος )
Η παράσταση δεν με έπεισε. Και δεν ήμουν και η μόνη. Ένοιωσα βομβαρδισμένη με επιθετικότητα, απελπισία και μίσος. Η ιστορία της πατρίδας μας τα δικαιολογεί όλα αυτά. Η ατέρμονη αναμονή των κομπάρσων, έξω και μέσα στην αίθουσα, είχε σαν σκοπό να σου μεταφέρει πώς αργοσβήνει. Οι συχνές πλύσεις με το λάστιχο του εδάφους και των παράθυρων ήταν ένα μήνυμα ελπίδας. Της λύτρωσης που σου φέρνει .Η αλλαγή και η βροχή. Παράξενη θεατρική πρόταση αλλά στα μάτια και τα αυτιά μου στερούνταν κάτι σημαντικό. Τον λόγο. Εισέπραττα μόνο την αγανάκτηση και το ουρλιαχτό. Έφυγα κουρασμένη και απογοητευμένη. Η παράξενη παράσταση που είχε χιλιοδιαφημιστεί και που απαίτησε τόσο κόπο και τόση ομαδική προσπάθεια είχε αποτύχει .Θέατρο όπου δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στον λόγο και στην δράση δεν είναι θέατρο είναι θεατρικό δρώμενο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
