| |
| | Εγώ πάντως δεν ήθελα |  | | | meraa.. | | |
[color=black][font=georgia]Κάπου-κάπου με τον Nαυτίλο ερχόσουν
Εγώ άναβα τσιγάρα '
Εσύ τα έβλεπες από μακριά κι έβρισκες το δρόμο..
Τότε δεν υπήρχαν κλειδαριές στις πόρτες
κι ούτε διπλοί εαυτοί για να οχτρεύονται αναμετάξυ τους γι’ αφορμή.
Στο σπίτι είχα ένα παγκόσμιο ψυγείο.
Είχα πάντοτε μέσα μία φιάλη καλό Bordeaux, φρούτα,
μια γραβάτα και μερικές παλιές συνειδήσεις .
Τα βράδια, μετά που κάναμε έρωτα, κατέβαινες και τσιμπολογούσες..
Δεν σου κράτησα ποτέ κακία.
Μετά έφευγες, χανόσουν μες την ανωνυμία των άστρων.
Φως καταστόλιστη, πώς να σε διακρίνω..
Πώς , που έπεφτες πάνω στα οδοφράγματα που στήνανε τα πρωινά χρώματα.
Μα όταν έστρεφες να με δεις, χαμογελώντας
δίχως οίκτο γελούσα κι εγώ, να μην με δεις έτσι ανήμπορο.
Κι έτσι, ύπουλα η θλίψη έμενε και συσσωρευόταν σε ένα συρτάρι.
Τότε, υπήρχαν κλειδαριές στα συρτάρια..[/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη | | | |
|
« Ακρόνειρο »
09-06-2008 @ 04:36 | Μου αρέσει ο δεύτερος ενικός σου πολύ..
Καλή βδομάδα σου. | | balistreri
09-06-2008 @ 08:17 | εγώ πάλι ήθελα...αλλά δεν... | | justawoman
09-06-2008 @ 12:51 | Το αγάπησα γι λόγους εντελώς προσωπικούς
αν και αντικειμενικά να το δω, που δεν μπορώ,
είναι ένα πολύ ωραίο ποίημα
Είναι γερές οι κλειδαριές του εγωισμού ε? | | kapnosa-v-ainigma
22-07-2010 @ 09:45 | Μετά έφευγες, χανόσουν μες την ανωνυμία των άστρων.
Φως καταστόλιστη, πώς να σε διακρίνω..
Πώς , που έπεφτες πάνω στα οδοφράγματα που στήνανε τα πρωινά χρώματα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
