| |
Δεν είναι πολλές μέρες
που βγήκα απο το σανατόριο
και είχα τόσα θελήματα να κάνω
επιτακτική είπαν η ανάγκη
για μετοίκηση μου
σε ξη-ρό-τε-ρα κλίματα
Ανάγκα και Θεοί πείθονται!
Έσυρα στον Κήπο
να δω τα όσα Έργα μου
φιλοτεχνημένα
προ του άσθματος
Παραμερίζω τον
κατ' υπόθεση χρυσόμμαλλο
λέοντα
και εισέλχομαι
στο Βασίλειο μου
Στο τραγανιστό πια
πλατύσκαλο
που 'χα σκάψει
τα ωραιότερα μήλα της πλάσης
τα 'δα, είχαν ρημάξει
Στα πόδια μου
σάπιο ταχυδρομείο
χύμενο στην πατίνα των φύλλων
Το δίχως άλλο
ευχές θαυμαστών
για ταχύτατη ανάρρωση
Κι επειδή τρεφόντουσταν
από το χαρτί
σαπροφάγοι δαίμονες
δεν είδα ότι ήταν ελπίδες
γραμμένες με το αίμα σου
Κοράκια στο φράχτη
καθισμένα
αγριοτριανταφυλλιές
κρώζουν μαύρα
στην ετυμηγωρία αυτή
δικασμένος άκων προχωρώ
Κι επειδή μίλαγαν με στόμφο
σα μικροί θεοί
δεν άκουσα που με καλούσες
με την ήσυχη φωνή σου
Δεν έμεινε καλός καρπός
Ρουθουνίζω σταγόνες καπνού
Στο μονοπάτι οι πετριές
ατάκτως εριμμένες
στα αρδευτικά κανάλια μου
κυλά νερό και θειάφι
Κι επειδή είχα τυφλωθεί
από το θείο, όραμα
του παντοδύναμου ήλιου
Δε σκέφτηκα τη μυρωδιά να 'ναι
τα φλεγόμενα μαλλιά σου
τα μαλλάκια σου
Βρέχει
είτε απο εκνευρισμό ή λύπη
Βήμα βήμα βουρκώνω
σε λάσπη μαύρη
άγονη κι όμως γεννά
Γεννά αυτά τα ζιζάνια
που πιάνω κηπουρός
να ξεριζώνω
Κι επειδή μ' απέσπασε
η σοφία
περιγελώντας με κρυμμένη
τα πάντα εποίησε
δε το νιωσα οτι ήταν ρίζες
που πέταξες
με δικό σου σχέδιο
ήταν μανδραγόρας
ουρλιάζει
κάνει τα δέντρα μου
να σκύβουν
πάνω στο πρόβλημα
κλαδιά συστρέφονται
ρουφάνε το φως
Η εκδίκηση
μια κρίση βήχα γυάλινου
το χρώμα από του χώματος
τις ρωγμές
χύνεται
ένας κύκλος όρνια
χαμηλώνει
όχι τα δικά μου
τσακάλια εμφανίζονται
με ταπεινά τα μουσούδια τους
Το ξερα πάντα
αυτός ο κήπος άχρωμος
είναι η κάσα μου
φιλεύσπλαχνος ξαπλώνω μεσα
το εκτιμούν ξεσκίζοντας με
Τα κοιτάζω στα μάτια
ανθρώπινα μάτια
τσακάλια με γαλάζια μάτια
κι από πίσω τους
ο ανοιχτός τώρα ουρανός
είναι κι αυτός
γαλάζιος πολύ
Θεέ μου, τι έκανα;
Έρχομαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
