| |
| | Στην παρεξηγημένη μοναξιά μου |  | | |
Στην ροζιασμένη ρίζα της
Πήγα να ξαποστάσω
Από τραγούδι τη ζωή
Λίγο να ξεκουράσω
Τη μοναξιά μου άφησα
Πολύ καιρό μονάχη
Παράπονο μου έκανε
Με γυρισμένη ράχη
Πάντα πιστή μου ήτανε
Ποτέ να με προδώσει
Και όσα είχε άπλωνε
Πρόσχαρα να μου δώσει
Πάντα εκεί περίμενε
Τον πόνο μου να ακούσει
Και κάθε μου παραλογισμό
Αμέσως να αντικρούσει
Δίπλα μου έρχεται και στέκει
Σιωπηλή πάντα με προσέχει
Τις μέρες μου όλες τις γεμίζει
Τις νύχτες ,με δάκρυ τις στολίζει
Στη σιωπή μέσα με χαϊδεύει
Με κοιτάει και με συντροφεύει
Στο πόνο μέσα μου διπλώνει
Στην πίκρα τον καημό ζυγώνει
Helene52 | Χέρι απλώνω
στα σκοτεινά..
θα ’ναι μαχαίρι
θα ‘ναι φωτιά
θα ‘ναι παράτολμη
αποκοτιά ;
Γλυκά σιμώνω
να σου σταθώ.
Τι θα μου φέρει
δεν το νογώ,
δεν είμαι άτολμος
για να λυγώ..
Δεν θα μπορέσω
ν’ αντισταθώ…
πικρό ποτήρι
μάλλον θα πιω,
μα είναι χρέος μου
και ας χαθώ..
Κι όσο πονέσω
θα ‘ναι χαρά,
θα ‘ναι χατίρι
στη στεναξιά...
Θα ‘ναι το κλέος μου
στην μοναξιά.. .
CHЯISTOS P | H μοναξιά σου αν σε τυλίγει,
και το μαχαίρι της βαθιά σου μπήγει,
είναι που κόλλησε ο εγκέφαλός σου,
κι έμεινε μόνος του ο εαυτός σου.
-
Βγες απ΄το σπίτι σου τώρα καλή μου,
ψάξε με κι έλα μες τη ζωή μου,
και δεν θα μείνεις ποτέ μονάχη,
στην αγκαλιά μου έλα εν τάχει.
-
Στην μοναξιά σου βάλε στεφάνι,
νάναι ακάνθινο για να πεθάνει,
τώρα με βρήκες και δεν σ΄αφήνω,
κάθε σου πόνο εγώ τον πίνω.
-
Είσαι το αστέρι ,το φωτεινό μου,
σ΄ έκανα τάμα στον εαυτό μου,
σε έχω βάλει μες την καρδιά,
κι ας σου πικραίνω τη μοναξιά.
χρηστος καραμανος
χρηστος καραμανος | αχνα θυμουμε δε βγαζανε
τ' αλαφιασμενα χειλη
μον' ενα ποταμι μαζευε
η πανερμη παιδουλα
σταλα τη σταλα πριν πνιγει
στη βαθυπρασινη φλοκατη
στη κλειδωμενη πανω πορτα
και το κλειδι απων
κι αυτο
η τηλεοραση να παιζει αφηρημενα
δε θυμουμαι ηχους μητε φωνες
μον' τη σιωπη που 'τρεχε ακουραστη
ολουθε κι ο φοβος
αφορετος στ' αθωα χερια
να παραχωνιαζει φουρκετες στο ηχιο
ανησυχη κι ασιγητη μικρουλα
μιαν ωρα φωτεινη καλοκαιριου
που τα ριγη απλωνονταν βαρια
στους ταπετσαρισμενους τοιχους
κι η απροσδιοριστη κεινη ιριδιζουσα σκια
αεικινητη και πολυμηχανη
εμελλε να 'ναι συντροφια αχωριστη
μοναξια την λενε ναι ..
ναι ατιθαση ..
που τη πρωτοδες εσυ θυμησου ..
τοσο πικρη τοσο γλυκια ..
στην αρχη ξεγλυστρας ως να πεινασεις
αγριμι και σε μυριζει
δεν ησυχαζει γυρνα ..
που θα πηγαινε αλλου ταχα ..
εκει που αλυχτας που σπαρταρας ..
ενα αποξεχασμενο ανοιξε συρταρι της
καθως σε διαβαζα ..
σε ευχαριστει ..
Χαρηκε ..
ΓιΟΥΛΗ_Τ |
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Συμμετοχές: Helene52, CHЯISTOS P, χρηστος καραμανος, ΓιΟΥΛΗ_Τ | | | |
|
letitbe
11-06-2008 @ 11:31 | πολυ μαρεσει αυτη η προσωποποιηση της μοναξιας
ετσι οπως το εδεσες ολο το ποιημα βγηκε πολυ αληθινο και ομορφο ::love.:: ::up.:: | | Helene52
11-06-2008 @ 11:52 | Πανέμορφο !!!! ::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | Maria Olsen
11-06-2008 @ 14:01 | Η μοναξιά θέλει χώρο για να απλώνει τα φτερά της αντί να προσπαθεί κανείς να την αποφύγει...
Μέσα στη ζωή είναι κι αυτό... ::smile.:: | | Denis
11-06-2008 @ 15:01 | Η μοναχικότητα είν' η άλλη, κάπως λιγότερο, ίσως, απαισιόδοξη, όψη του ίδιου νομίσματος, νομίζω, δηλαδή της ερημιάς της ανθρώπινης ύπαρξης... ::yes.:: ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
