| |
[I]Αν είχα δώσει εκείνο το φιλί ίσως να ήταν όλα διαφορετικά, αν είχα εκφράσει όλα όσα ένιωθα, και όχι τα μισά ίσως ήταν όλα πολύ καλύτερα από τα μέτρια χειρότερα. Παρόλα αυτά, ναι, δεν μετάνιωσα για τίποτα από όσα έγιναν και κυρίως έκανα. Έζησα, ότι ονειρευόμουν, μέσα σε πολύ λίγο καιρό. Ό,τι ακριβώς ήθελα να ζήσω, το έζησα έστω και αν με πρόλαβε η ημερομηνία λήξης. Φυσικά και δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι από αυτά αλλά θα ήθελα μάλλον να τα καλυτερεύσω… Αν δεν φοβόμουν ίσως να έβρισκα το κουράγιο να τον κοιτάξω την ώρα που η μορφή του, θάμπωνε και να του έλεγα απλά: Μείνε! Μείνε για μένα και για σένα, μείνε για το αύριο και το χθες, μαζί. Ότι ακριβώς φοβόμουν το μαζί. Είμαι ελεύθερο πνεύμα εγώ αποκλείεται να είμαι με κάποιον συνέχεια μαζί, να κάνουμε πράγματα, μαζί, να ζούμε και να υποφέρουμε μαζί… Συνήθως του έλεγα και του ξαναέλεγα ότι ζούμε μαζί και υποφέρουμε χώρια, λες και θα είμαστε δύο ξένοι, δύο ξένοι μες τους γνωστούς. Μάτια βουρκωμένα από το πλήθος δακρύων που είχε μαζευτεί, δεν αντέχεται ο αποχωρισμός , έφυγα πριν καλά-καλά φύγει ο ίδιος. Λες και δεν ήξερε κανείς ούτε καν και οι κολώνες του δρόμου, που αμέτρητα βράδια φιλιόμασταν υπό το άγρυπνο βλέμμα τους , πόσο τον αγάπησα… Εγώ απλά το ξέχασα, από φωτογραφίες θυμάμαι την Μορφή του, το Άγγιγμα του, το Φιλί του, και κυρίως τον τρόπο που με κοιτούσε… τόσο απλά εγώ τον ξέχασα… ωραία αγάπη…
Αυτός ο φόβος με κράτησε πίσω και το χειρότερο ποτέ δεν έμαθα το γιατί. Γιατί! Δεν το έζησα, το αρνήθηκα και μετά το άφησα απλά να φύγει. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε κοπέλα, που αρνήθηκε τα πάντα! Απλά τον άφησα ελεύθερο στην επιλογή… Και επέλεξε αυτό που ήθελε: be what you wanna to be, don’t make sacrifices! Δεν έκανε ακόμα και τώρα δεν γύρισε πίσω, τώρα που τον χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο!! Ξέρω γιατί δεν γύρισε, ήταν πάντα της άποψης ότι εφόσον πάρουμε μια απόφαση θα πρέπει να ακολουθηθεί πάση θυσία… Αλλά καλύτερα να αρχίσω από την αρχή που γράφτηκε από το τέλος και να φτάσω στο τέλος το οποίο γράφτηκε από τους τίτλους της ανθρώπινης αρχής…
Καλοκαίρι, λοιπόν, γνώρισα τον Στέφανο, γύρω στα 18 με 19, ήταν γοητευτικός, εξ ολοκλήρου πλασμένος από αγγελικά δάχτυλα και με μορφή ολότελα διαφορετική. Με έκανε να ξεχαστώ, να αποφύγω το κυριότερο να χαθώ από τον εαυτό μου. Ήταν μια χρονιά που πήγαιναν όλα στραβά, είχα χάσει ότι ήμουν. Συναντηθήκαμε ένα βράδυ, κοντά στην θάλασσα…[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
