Ράγες τραίνου
Σε κόκκινο μπολερό και νότες χάνεται το σφύριγμα του ερχόμενου συρμού
Επικρατεί η ματιά που χαμηλώνει στο έδαφος
και το έδαφος τεντώνεται για να την ακουμπήσει
Ο Μελωδός, σκίζει τις παρτιτούρες του
Κορδελάκια φτιάχνει με τα κομμάτια
Και την πιο όμορφη μελωδία περνάει σε χρυσά μαλλιά
Όταν λουζόσουν σε κείνο το ποτάμι
απο το τόσο χρυσάφι, θυμάμαι
Εκατοντάδες φαντάσματα χρυσοθήρων
πάλευαν -για ν' αγγίξουν έστω-
μια απ' τις πολύτιμες τούφες σου
Και με μισούσαν, που με έβλεπαν να τις χαϊδεύω
(Σε πραγματικό χρόνο)
Στο τραίνου τους υπόκοφους βόμβους
Σ' αυτό το ίδιο, που θα χάσει το σφύριγμα του
Την ώρα που θα σηκώνεις το βλέμμα σου στα παράθυρα
Θα περιμένεις έστω ένα λευκό μαντήλι να κρέμεται
Εκείνη ακριβώς την ώρα
Το δικό μου βλέμμα θα κείτεται Σεφέρειο
''Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει.''
Όταν τα μάτια σηκώσω απο τον ''Τελευταίο σταθμό''
Θα είσαι μια κόκκινη κουκίδα
Θα τρέξω στο παράθυρο με μαντήλι στο χέρι
Μα δε θα υπάρχει πια πρόσωπο
Το σφύριγμα του τραίνου καθαρά θα ακούγεται
Και ο βόμβος στις ράγες
Θα μου μάθει την πιο λυπημένη Μελωδία του κόσμου
Την Μελωδία της απωλείας
Με τη Θεά Λήθη
Να με φιλά στο στόμα..
