| |
Σαν ισοβίτης που ποτέ δε βλέπει ουρανό
μέσα σε κάγκελα κρατώ ζωή και αναμνήσεις
σιωπηλά προσμένοντας αγάπης ψευδαισθήσεις
κι αναζητώντας θάλασσες να πνίξουν τον καημό
Τα νιάτα μου προσπέρασαν σ’ ένα κελί κλειστά
σε μια άδεια φυλακή χαράμισα ψυχή και σώμα
μα πότε βλάστησαν καρδιές στο μαύρο μου το χώμα
αφού μονάχα η μοναξιά μ’ αγκάλιαζε σφιχτά
Για τ’ όνειρο που χάθηκε ενός λεπτού σιγή
μοιάζει η νυχτιά με χίλια κρεμασμένα πεφταστέρια
που κέντησαν στο σώμα μου του χρόνου τα μαχαίρια
σαν ξύπνησα απ’ τη λήθη κι αφουγκράστηκα σιωπή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
