| |
Όταν σε πρωτογνώρισα
Και μου’ πες πως μ’ ανήκεις
Η πλούσια κώμη σου έμοιαζε
Μ΄ αυτήν της Βερενίκης
Και εγώ όμως σ’ αγάπησα
Και μέρα με την μέρα
Ήσουν ο γαλαξίας μου
Σ’ έλεγα Ανδρομέδα
Το μέλι όμως τέλειωνε
Και φτάναμε στον πάτο
Τότε στα μάτια μου έμοιαζες
Με την μεγάλη άρκτο
Τ’ αστέρια κάτι ξέρουνε
Θέλουν πολλά να πούνε
Και συ μ’ αποσυμβόλισες
Αυτά τι εννοούνε
Κοπρόσκυλο με φώναζες
Πως είμαι αλητήριος
Μα ειν’ αστέρι του Κυνός
Βρε μάτια μου ο Σείριος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
