[I]Μέσα στον κήπο βάδισες με τ’ όνειρο δεμένο
πέρα απ’ τα πέρατα περνώ κι εκεί σε περιμένω
από μακριά πλησίαζες στο τέρμα αυτού του δρόμου
λιγάκι τύφλωνε το φως απ’ την πλαγιά του λόφου.
Δε ζήτησα ν’ αποκριθείς κι έκανες πως αργούσες
δεν κοίταζες το δειλινό, ήξερα με νικούσες
μέσα στο ψέμα σου περνώ σαν ξεχασμένη αλήθεια
ίσως στο φως με ξαναβρείς μακριά απ’ τη συνήθεια.
Όταν αντάμωσε η στιγμή το πρώτο δειλινό μας
άρωμα ρόδου χύθηκε μέσα στον ουρανό μας
κρυφή του έρωτα πνοή στο πρώτο το λουλούδι
για μία νέα εποχή παλιό ζητάς τραγούδι
δε σου μιλώ, δε σε κοιτώ με τη σιωπή περνάω
αργά μαζεύω όσα θες και πάλι εδώ γυρνάω.
Γυρνώ στην αύρα της φωτιάς και γίνομαι σημάδι
περνώ με βήμα αβέβαιο κρύβομαι στο σκοτάδι
κι όλα αρχίζουνε εδώ στο ξεχασμένο τέρμα
τίποτε δεν προσπέρασε εκείνο σου το βλέμμα.
Χάνεται ανήσυχη η ματιά σα μυστικό στο βάθος
όμως δεν φεύγει καρτερεί να βρει που ‘ναι το λάθος
σαν την πνοή δραπέτευσε απ’ το κομμένο ρόδο
σαν άρωμα που θέλησε να σ’ αγκαλιάσει μόνο.[/I]
