vas
22-06-2008 @ 15:38 | να μην πάψεις...
ωραία τα γράφεις, γιατί να πάψεις;
να γεμίζεις τα τετράδια ξανά και ξανά
ως που να βρεις αυτό που ψάχνεις | |
Γιώργος_Κ
22-06-2008 @ 22:58 | Καλύτερα να πάψεις να γράφεις ποιήματα και να ζήσεις τη ζωή έξω από τον υπολογιστή και τα ηλεκτρονικά κουμπάκια του διαδικτύου! Ευχή που δίνω και στον εαυτό μου! Μακριά, πολύ μακριά από την ποίηση είναι η ζωή και η ποίηση απλά καλύπτει τις τρύπες της! | |
cleopatra 69
23-06-2008 @ 03:03 | Vas σ’ ευχαριστώ!
Γιώργο, ο Η/Υ ελάχιστα μ’ απασχολεί, δε με γοητεύει η νέα τεχνολογία αν κι έχει αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα. Γι’ αυτό και τα περισσότερα γραπτά μου βρίσκονται σε χειρόγραφα κι όχι σε ηλεκτρονική μορφή.
Θα συμφωνήσω πάντως για το ότι η ποίηση είναι μακριά απ’ την αληθινή ζωή. Διότι, πότε γράφει κάποιος; Όταν νιώθει ένα κενό, όταν πονά, για ν’ απαλύνει (υποτίθεται) τη θλίψη… Όταν κάποιος είναι πλήρης κι ευτυχισμένος δεν κάνει συνήθως τον κόπο να γράψει. Απολαμβάνει την ευτυχία του. Ζει. Έτσι νομίζω συμβαίνει με τους περισσότερους. Άρα το αίτημα κάποιου περί του να πάψει να γράφει ποιήματα είναι στην ουσία ένα αίτημα ν’ αποκτήσει μια ζωή όπου δεν θα έχει ανάγκη την ποίηση. Από την άλλη, αν όλοι ήταν ευλογημένοι με μία ωραία και γεμάτη ζωή, δε θα μπορούσαμε τώρα ν’ απολαμβάνουμε τα έργα του Καβάφη, του Καρυωτάκη, του Σολωμού και τόσων άλλων…
| |
justawoman
23-06-2008 @ 03:04 | Ωραίες σκέψεις
Έτσι κι αλλιώς η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη. Άλλοτε γίνεται χορός και άλλοτε λυγμός
Κι η ποίηση αποκούμπι της θλίψης μας
::smile.:: | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
23-06-2008 @ 03:41 | Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να γίνει.
Ο υπολογιστής δεν είναι παρά το σύγχρονο χαρτί. Η γιαγιά μου που δεν είχε χαρτί μες τον πόλεμο του 40 περπατούσε στα χωράφια κι έλεγε ποιήματα. Αν μπορείς να σταματήσεις ναι, ίσως και να νιώσεις ότι βρήκες τη ζωή. Αν η ζωή είναι αυτό που δε δίδαξαν. Αν όμως η ζωή δεν είναι αυτό που διδάχτηκες ότι είναι; Τότε;
Ο ποιητής δεν είναι αυτός που είναι σίγουρος ότι "τα ξέρει όλα και απλώς θέλει χρόνο για να τα ζήσει." Ο ποιητής είναι αυτός που βλέπει το άγνωστο μέσα στο γνωστό και το γνωστό μέσα στο άγνωστο.
Το πιο εύκολο είναι να σταματήσεις. Δε θα δυσκολευτείς καθόλου. Κι εγώ σταμάτησα στα 16 μου και ξανάρχισα στα 39. Τώρα βλέπεις τι κάνω; Μετράω τα χρόνια που έχασα. Τα έζησα άραγε αυτά τα χρόνια; | |
cleopatra 69
23-06-2008 @ 04:06 | Θεοδώρα μου, προσωπικά δυσκολεύομαι να σταματήσω. Λες «Αν μπορείς να σταματήσεις ναι θα νιώσεις ότι βρήκες τη ζωή». Εγώ αντίθετα το σκέφτομαι: Όταν/Αν βρει κάποιος κάτι να τον γεμίζει πραγματικά στη ζωή, τότε η ποίησή του μπορεί να πάει στην άκρη. Όχι πρωθύστερα. Γιατί αν ήταν έτσι, ας πάψουμε όλοι τώρα να γράφουμε κι αύριο θα ‘μαστε ευτυχισμένοι!
Υπήρξα ευτυχισμένη στη ζωή μου, ούτε επειδή είχα ή ήμουν κάτι πολύ σπουδαίο ούτε επειδή κάποιοι με είχαν πείσει να νιώθω έτσι. Θα έλεγα ότι μάλλον με αποδοκίμαζαν!
Τελοσπάντων, δεν είμαι αχάριστη απέναντι στο (όποιο) ταλέντο μου, απλά πιστεύω ότι τα έργα της ποίησης πληρώνουν κάποιο κενό. Κι όταν/αν αυτό (ή αυτά) πάψει να υπάρχει, τότε η ποίηση παραμερίζεται (δε λέω ότι εκλείπει απαραίτητα). Βέβαια το θέμα εξαρτάται από το πώς βιώνει κανείς τη σχέση με την τέχνη του. Διότι σίγουρα υπάρχουν κι αξιόλογοι δημιουργοί που ασχολούνται με την εξύμνηση της ευτυχίας που ζουν…
| |
MARGARITA
23-06-2008 @ 08:08 | Μην σταματήσεις να γράφεις....μην πνίξεις τα παιδιά σου...γράφεις όμορφα ::smile.:: | |
ΝΟΥΦΑΡΟ
23-06-2008 @ 11:36 | ::smile.:: ::smile.:: | |
cleopatra 69
23-06-2008 @ 14:12 | Ευχαριστώ πολύ κι εσάς just, MARGARITA και ΝΟΥΦΑΡΟ! ::love.:: | |
Θεοδώρα Μονεμβασίτη
23-06-2008 @ 15:57 | ::wink.:: | |
 |
