| |
Μακιγιάρισε το φόβο σου ξανά
Τα χεριά μου πλοκάμια είναι χρυσά
Και σε τραβώ σα μαριονέτα μικρή
δίχως τρόμο , μα γεμάτη υποταγή
Για να σου δείξω τα πιο όμορφα παλάτια
Που όταν τα φτάνεις πάντα γίνονται κομμάτια
Ξερώ σου μοιάζουνε με ευλογημένο χώμα
Μα είναι σκουπίδια με το πιο όμορφο χρώμα
Που πάντα δείχνει σαν του ουρανού
Και θα σου δείξω τη δικιά μου πατρίδα
Εκεί που όλοι έχουν τα άγγιγμα του Μίδα
μοναχά μ’ αίμα το κρατούν
Κι ένα ρητό που λέει ‘ οι άλλοι να πνιγούν’
Στις ενοχές τους μια για πάντα να χαθούν
Θα σου μάθω και κολπάκια πονηρά ,
πως απ το θάνατο γέννιουνται φλουριά,
πως η κόλαση παράδεισος μοιάζει ,
αρκεί να βλέπεις μονό το δικό μου νάζι
Το πιο σκληρό απ΄ όλα υπνωτικό
Κι αφού σε έφερα κοντά μου μ’ ευχές
Στο τέλος σ’ έπεισα ότι τ’ αύριο είναι χθες
Τώρα σε στήνω δέκα μετρά απ’ το γκρεμό
Και κάθε μέρα με στοργή , σε εκτελώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
