| |
...κάποτε θα 'ναι ο κόσμος από αμάραντο
Πικρή κραυγή ελπιδοφόρα
Πού να σε ψάξω;
Σ' ένα άγριο σκοτάδι ο πιο γλυκός μονόλογος
Πόσο ν' αντέξει;
Δεν είναι ακόμα ώρα, προσμονή μου
Σε κάθε δύση μια κουρασμένη προσευχή μιλάει για αύριο
Το πιο στερνό όνειρο της νύχτας μη σβηστεί στο χάραμα
-ρημαγμένη φαντασία σε άκαιρους χρόνους-
Παράξενα που υψώνονται οι σκιές όταν ορθώνεται ο ήλιος
-ηττημένη οπτασία σε ανήλικους δρόμους-
Δεν κράτησε ούτε τις πιο κρυφές ανάσες του ήλιου
-άγνωστου ανέμου τα σκορπίσματα-
Ας είσαι ζωντανή!
Κάθε που φέγγει η γερασμένη σου σιωπή κλαίει μια θύμηση
Πότε θ' ακούσουν;
Θα 'ρθει ο καιρός που δε θα έχεις πια φωνή για να ευχηθείς...
(3/7/2003)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
