Αφιερωμένο... Καλωσόρισες πίσω..μου έλειψες..Στο αυριανό μας ραντεβού...έστω ΄και πάνω από ένα plate...
Ίσως να 'ναι νωρίς.
Μα δεν μπορείς να το πεις αυτό στην ελπίδα...
Ίσως να εγκλωβιστώ σ' ένα ατέρμονα επαναλαμβανόμενο μοτίβο,
συμπεριφοριστικό σχεδόν.
Ίσως τελματωθούν τα λόγια, ή ακόμα χειρότερα,
οι σιωπές.
Και λοιπόν;
Δε θα 'ναι η πρώτη επιβίωση ματαίωσης.
Γιατί λατρεύω τον τρόπο που με κάνεις να χαμογελώ
κι ας παραλύω στον προσωπικό σου χώρο.
Γιατί ανέσυρα τη θύμηση της νοσταλγίας
...κι ας ανασύρω και εκείνη της απώλειας.
Γιατί, στην τελική,
αν αυτό το γαλάζιο είναι το μόνο που μπορώ να έχω,
άσε με να χαθώ μέσα του όσο μπορώ και όσο προλαβαίνω...
