| |
[align=center]Παιχνίδι δίχως τέλος, που δεν το γέννησε καν η μήτρα μιας καθώς πρέπει αρχής !
Να γνέφει στην άκρη του μονοπατιού αρρωστιάρικα , χλωμά ,
Λουζμένο από το μαύρο φως μιας ανήσυχης νύχτας , με τους καιροφάντες του να προβλέπουν το τι θα μπορούσε να χαρίσει .
Μα ο δαίμονας της απραξίας είναι πάντα εδώ, σέρνοντας με στα λιβάδια των νοητών ασάλευτων κόσμων, που οι γνωστοί – άγνωστοι ξορκίζουν κάθε μέρα , κάθε βραδύ με τα μπάσταρδα καμώματα τους .
Κι εγώ ?
Εγώ να το δέχομαι απλά , σαν τη μονή καθαυτή αλήθεια μου , όρθιος στην άκρη , αφήνοντας τη ζωή να κυλάει μπροστά στο ανέκφραστο πρόσωπο, μου θυσία στα ποδιά ενός τέρατος . Αυτού της αταλάντευτης μετριότητας
Ω ! δυσνόητο ποίημα της απαρχής του κόσμου.
Μονό εσύ μπορείς να με σώσεις από το βαλτό του τίποτα .
Γιατί από εσένα και μονό προσδοκώ ανάσταση λατρευτών , ωραίων στιγμών με το φως σου ν’ αποκαλύπτει τα μαρτύρια του παραδείσου
Ανάμεσα από τα ματιά της χ.
Μετά από ένα
Νυχτοπερπάτημα,στην πόλη που ακόμη στοιχειώνει τις ψυχές μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
