| |
Ήρθε η ώρα
να πετάξω από πάνω μου όλα τα περιττά
και να κατευθυνθώ στην έρημο.
Ρούχα, μαλλιά, σάρκες
να φθίνουν, να πέσουνε στην γης
οι παλιές πανοπλίες
τα άχρηστα πετσιά,
την φορεσιά του τζίτζικα
είπα να απαρνηθώ.
Να αφήσω πίσω μου,
ίχνη, κάλιο ας χαθούνε,
τους κόλακες του είναι μου,
τους αυλικούς
της θλίψης και του γέλιου
Την μνήμη, την αλυσίδα
με την βαριά την μπάλα, στην άκρη δεμένη
Να αφήσω πίσω μου
τα αγκυροβόλια και τις ρίζες του πεύκου
την σύρτη στο δάσος
το κούτσουρο, που πάνω της γλιστράει,
την ιδρωμένη ράχη του αλόγου
Να απεκδυθώ
τα κίτρινα χόρτα και το γάλα της συκιάς
τις ράγες του τρένου.
Το κούφιο δόντι της οχιάς,
το δηλητήριο που στάζει
να εγκαταλείψω.
Στην αγία έρημο
Μόνος
στην άκρια της σιωπής
να απομείνω μία σταγόνα αίμα
Ο άνεμος να περνά απ' τα αδειανά πλευρά μου
όσο τα αστέρια θα μετρούν το χρόνο.
Μάτια, πέτρα ή φωτιά
Οι μέρες της δημιουργίας ας ξαναγεννηθούν μπροστά μου
ας περνούν με το ανάλαφρο βάδισμα του θεριού
Κι όταν το θρόισμα των φύλλων
ακουστεί μέσα από τους τάφους
Όταν η Σαλώμη θα έχει νικηθεί.
Απ' τα σκοτάδια των γκρεμών
σαν θα ανεβαίνεις
Θα βγω να σε προϋπαντήσω
Στην μιά σταγόνα αίμα μου
να βαφτιστείς ξανά
Στην μιά σταγόνα αίμα
που δεν θα χει μέσα της
τίποτα από αγάπη
-έτσι φτηνή όπως έγινε-
παρά μονάχα αλήθεια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 7
| | | | | | | |
|
