| |
Νεκρές εικόνες η μνήμη μου ανασταίνει .
Και κάνοντας το δικό της θαύμα σε βαθιά κατάνυξη με παίρνει.
Με πάει σε χρόνους και καιρούς που τους έχω κάψει,
και στο συρτάρι της ψυχής μου ,την σταχτή έχω κρατήσει.
Για να λιώνω την κρυάδα της στιγμής όποτε το'χω ανάγκη.
Και νιώθω αυτό το ρίγος να μου τρυπά τα κόκαλα
να μου θυμίζει ότι υπάρχω και με πείσμα νεοσσού
να με ντύνει πλαστουργό για να φυσήξω στάχτες .
Μα που να βρεις κουράγιο να φυσάς κάτι καμένο
όταν ξέρεις πως η σταχτή θα σου μπει μέσα στα μάτια;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
